Το κλισέ «σοκαρισμένη η κοινωνία» έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές που δεν του έχει απομείνει ούτε μισό δράμι νόημα. Σκουριασμένη και τρύπια είναι η ασπίδα που μας προσφέρει. Αν όντως συγκλονιζόμασταν τόσο συχνά και τόσο βαθιά όσο ισχυρίζονται οι στερεοτυπικά δημοκοπικοί τίτλοι στο χαρτί και στο γυαλί, θα φερόμασταν ήδη πολύ διαφορετικά. Κάθε μέρα. Και με όλες τις ιδιότητες που μας χαρακτηρίζουν: πολίτες, γονείς, χριστιανοί (αυτό δεν ορκίζεται το 95% πάνω-κάτω;), Ευρωπαίοι… Και θα αξιώναμε να αναπροσανατολιστούν τάχιστα και όλοι οι υπόλοιποι, να ανθρωπέψουν κομμάτι. Προπαντός οι εξουσιούχοι και οι διαμορφωτές των κοινών ιδεών και τρόπων, όσοι παράγουν ανελλιπώς τις τοξίνες του μίσους: πολιτικοί ηγέτες και ηγετίσκοι, ιεράρχες, δημοσιογραφικές φίρμες, «γνωστοί ποινικολόγοι», σεσημασμένοι δήμαρχοι, ποικίλοι «πρώην» κ.ο.κ.