Η συζήτηση στα προηγούμενα χρόνια γινόταν πάνω σε ένα έμμονο δίλημμα γύρω από τον πολιτισμό: κρατικοδίαιτος ή με τους κανόνες της αγοράς; Και με τα δύο στρατόπεδα έχανε ο πολιτισμός. Ο κρατικοδίαιτος σήμαινε ότι έβγαινε από το κάδρο ό,τι δεν ήταν αρεστό στην κυβέρνηση ή στις ηγεσίες που υπέγραφαν τις επιχορηγήσεις – δηλαδή, έχανε η πλουραλιστική διάσταση του πολιτισμού. Η επιλογή της αγοράς σήμαινε ότι έβγαινε εκτός κάθε τι που δραπέτευε από τον κανόνα του ταμείου – δηλαδή, πάλι έχανε η διάσταση του δημιουργικού αιφνιδιασμού.
Πέρα από το παραπάνω δίλημμα, σε κάθε στρατοπεδική συζήτηση ξέφευγε σταθερά η ουσία∙ ο δεσμός και η ταυτοτική γέφυρα των νεωτερικών γενεών. Δηλαδή, η κατανόηση του ιδρυτικού, θεμέλιου τοπικού και πλανητικού κόσμου ως σύνθετης εμπειρίας που ζει με πολιτισμό και μπορεί να τον παράγει. Πότε και για ποιους υπήρξε βιωματική η σχέση του πολιτισμικού υποκειμένου με το αντικείμενό του;