Την πρώτη φορά η αντίδραση ήταν ένα μειδίαμα. Κουκιά τρώει, κουκιά μαρτυράει. Η λαϊκή ετυμηγορία και η είσοδος στο Κοινοβούλιο δεν εξαγνίζει τον τρόπο σκέψης. Κάποιες φορές, το βουλευτικό ακαταδίωκτο γίνεται η ασπίδα, αλλά και αφετηρία να ειπωθούν πράγματα που απευθύνονται στο μαλακό υπογάστριο.
Τη δεύτερη φορά θεωρήθηκε προϊόν διαρκούς έντασης κι αγωνίας για τη σύναψη αρραβώνα με μερίδα ψηφοφόρων στις επόμενες εκλογές. Οταν όμως το επιχείρημα επαναλαμβάνεται από χείλη του κυβερνητικού εκπροσώπου, τότε η κατάσταση σοβαρεύει. Το πρόσωπο συννεφιάζει και ο κίνδυνος της ευγενούς αυτοσυγκράτησης περιορίζεται αισθητά.