Τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν μετά τη συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη, από όσους/ες θεωρούν υποχρέωσή τους είτε να υμνήσουν είτε να αναθεματίσουν τον πρωθυπουργό, οδηγούν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα: έχει εμπεδωθεί – συνολικά – ο ρόλος μιας χώρας υποτελούς, την οποία κυβερνούν άνθρωποι των οποίων το πρώτιστο (αν όχι μοναδικό) μέλημα είναι να εξασφαλίσουν μια πρόσκληση και την… ευχή του μεγάλου αφεντικού που κατοικοεδρεύει στην Ουάσιγκτον.
Στις ευχές μας θέλουμε καλή τη νέα χρονιά, καλή και τη νέα δεκαετία.
Ξέρουμε βέβαια, μας το διδάσκει η πείρα, πως οι λεγόμενες ανεκπλήρωτες ή
αδύνατες ευχές δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα της ποίησης, λαϊκής και
λόγιας, αλλά συχνάζουν και στην πεζή καθημερινότητά μας. Κι ωστόσο, η
ανταρσία του ενσυνείδητου ανορθολογισμού εναντίον της φρόνιμης
απαισιοδοξίας, όπως τη μορφοποιούν οι ευχές, είναι αναγκαία όσο και το
ψωμί. Εστω κι αν είναι εν γνώσει μας αναποτελεσματική, έστω κι αν
χλευάζεται σαν απομεινάρι της πρωτόγονης σκέψης ή και σαν «μικροαστικό
κουσούρι». Δίχως αυτήν δεν πάει εύκολα παραπέρα το παιχνίδι που λέγεται
βίος, ατομικός και συλλογικός.