Η φράση ακούστηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1859, από τον γερουσιαστή Δημήτριο Χρηστίδη, ο οποίος θεώρησε την έφοδο του στρατού στο Πανεπιστήμιο πράξη «κατά του ασύλου των επιστημών» και θεώρησε ότι το Πανεπιστήμιο «ως ναός του πνεύματος» πρέπει να απολαμβάνει το προνόμιο του απαραβίαστου.
Αφορμή, τα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σκιαδικά», από τα γνωστά ντόπια ψάθινα καπέλα (σκιάδια). Μια υπουργική απόφαση ενίσχυσης της εγχώριας αγοράς με απρόσμενα αποτελέσματα, συγκρούσεις χωροφυλακής και νεολαίας, συλλήψεις και επέμβαση στρατιωτικής δύναμης στον χώρο του πανεπιστημίου. Ηταν ίσως η πρώτη αναφορά στο πανεπιστημιακό άσυλο.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με αυτό. Γενιές και γενιές το υπερασπίστηκαν. Το Πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί έναν ισχυρό συμβολισμό στον ακαδημαϊκό χώρο. Τώρα και πάλι η κατάργηση του ασύλου ως πανάκεια για την τάξη και την ασφάλεια στα πανεπιστήμια!