Όταν τον Φεβρουάριο του 1974 το σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας κατέστη
αποκεντρωτικό και οι Ομόσπονδες Δημοκρατίες απέκτησαν σημαντικό βαθμό
αυτονομίας, διευρύνθηκε το χάσμα Βορρά-Νότου και η χώρα μετατράπηκε σε
ένα υβρίδιο μεταξύ Ομοσπονδίας και Συνομοσπονδίας. Το σύνταγμα του ’74,
το οποίο δεν υπέγραψε ο γηραιός Τίτο, ήταν έργο του Σλοβένου Edvard
Kardelj που θεωρούσε ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν προσωρινό δημιούργημα του
συσχετισμού των Μεγάλων Δυνάμεων και μοιραία θα εξέλειπε, καθώς θα
εξελισσόταν η διαδικασία της παγκόσμιας ολοκλήρωσης και θα έδυε η εποχή
του ιμπεριαλισμού. Στις 7 Απριλίου 1974, ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, σε
βαρυσήμαντη επιστολή προς τον Καραμανλή, ανέλυσε τους εθνικούς
κινδύνους: