Είναι κάποια πράγματα που ξεχνάς και κάποια που σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Συνήθως, τα πρώτα φέρουν μια αυτοδιάθεση, ενώ τα δεύτερα τα επιλέγεις. Θα μου πεις, υπάρχει και η «επιλεκτική μνήμη». Ε, λοιπόν, τείνω να πιστέψω πως αυτή η φρασούλα δεν είναι παρά επίπλαστο κατασκεύασμα της αστικής τάξης, κάτι σαν «χάδι» της μπουρζουαζίας για να «προστατεύσει» το προλεταριάτο από το σκληρό παρελθόν του. Μην το θυμάται και της αναστατώνεται!
Με ακούς πώς μιλάω. Είναι που διαβάζω πολύ Μαρξ τελευταία. Τον δίνω μάθημα και πιθανόν περνάω φάση ταύτισης. Πού θα πάει, εξεταστική είναι, θα περάσει (κι αυτή κι η φάση μου μαζί). Και θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου. Τα... συμβατικά μου. Τα... γνωστά μας, τέλος πάντων, τα καθημερινά: τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά, ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά.