Το θεμελιώδες κριτήριο βάσει του οποίου δύο γλωσσικές ποικιλίες αποτελούν γλώσσες και όχι διαλέκτους είναι το αν είναι αμοιβαία κατανοητές. Αν δεν είναι, τότε αποτελούν γλώσσες. Αν είναι, πρόκειται για διαλέκτους. Συχνά όμως, όπως φροντίζει να διευκρινίσει κάθε βιβλίο και κάθε καθηγητής Γλωσσολογίας, τα πράγματα μπερδεύονται γιατί υπεισέρχονται κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, που παραμερίζουν τα επιστημονικά κριτήρια.
Ετσι, παρότι τα δανέζικα, τα σουηδικά και τα νορβηγικά είναι αμοιβαία κατανοητά, θεωρούνται διαφορετικές γλώσσες, γιατί αντιστοιχούν σε διαφορετικά εθνικά κράτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα Hindi – Urdu (Ινδία – Πακιστάν) και πολλές άλλες γλώσσες.