Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σε μια εποχή που στα χρόνια του Δημοτικού
σχολείου οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες ή ο Διευθυντής χρησιμοποιούσαν τις
ξυλιές με κείνον τον ατέλειωτα μακρύ ξύλινο χάρακα, στα απλωμένα προς
τιμωρία χέρια, σαν ύστατο μέτρο συμμόρφωσης σε περιπτώσεις αταξίας ή
χρήσης ύποπτης προέλευσης λέξεων, όπως για παράδειγμα η λέξη «Σαλονίκη»
αντί για την ορθή για την εθνική μας επιβίωση, λέξη «Θεσσαλονίκη».
Έχοντας, σαν αγαπημένα μου αναγνώσματα, τα πάντα όλα της Πηνελόπης
Δέλτα, τα άπαντά της δηλαδή, ήρωάς μου στην φωτεινή του εκδοχή ήταν ο
Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος, στην δε συννεφιασμένη του εκδοχή των
Μυστικών του Βάλτου ο καπετάν Άγρας και όνειρό μου ήταν πάντα να
αποκτήσω έναν Μάγκα.
