Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης αποτελεί τη ναυαρχίδα της «νέας» τάσης (στην ουσία στρατηγικής πολιτικής απόφασης της Ε.Ε. και των ελληνικών κυβερνήσεων οποιασδήποτε κατεύθυνσης, κεντροδεξιάς, αριστεροκεντρώας, αριστεροδέξιας κλπ) στη διαχείριση των μουσείων και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ως πρώτο παράδειγμα λειτουργίας με νομικό καθεστώς ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και αποκομμένο από την μήτρα που γεννάει το περιεχόμενο ενός μουσείου, δηλαδή τον αρχαιολογικό χώρο και κατ’ επέκταση την αρμόδια και εποπτεύουσα Εφορεία Αρχαιοτήτων. Καθώς, όμως, έχει περιβληθεί αυτό το ίδιο την αίγλη του μνημείου εξ αντανακλάσεως από το μνημείο που έχει ως αναφορά, δηλαδή τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, συχνά συμβαίνει κάθε απόπειρα κριτικής αξιολόγησης και πολιτικής ερμηνείας να αντιμετωπίζεται στην καλύτερη περίπτωση ως παρεκκλίνουσα, αν όχι αρτηριοσκληρωτική και αναχρονιστική.
Το Εφετείο Αθηνών αποφάνθηκε ότι
απαγορεύεται η απόλυση μητέρας, εγκύου ή λεχώνας, ακόμη και αν
απασχολείται με άκυρη σύμβαση εργασίας ή αν είναι συμβασιούχος,
δικαιώνοντας έτσι μητέρα νεογέννητου τέκνου η οποία απολύθηκε.