Από τις αρχές του 2010 πασχίζω να πείσω αντιπάλους και συντρόφους ότι
μια αναδιάρθρωση χρέους είναι αναγκαία (αν και όχι ικανή) συνθήκη για
την απελευθέρωση της χώρας από τη δουλοπαροικία, στην οποία εγκλωβίστηκε
μετά τη διεθνή κρίση του 2008. Στο τελευταίο Eurogroup ανακοινώθηκε η
αρχή της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του χρέους.
«Δεν χαίρεσαι; Δεν το θεωρείς κάποια δικαίωση;» με ρωτούν πολλοί.
Ούτε χαίρομαι ούτε νιώθω την οποιαδήποτε δικαίωση (ούτε καν στη βάση τού
ότι «κακό πάντως δεν κάνει!»). Νιώθω, για την ακρίβεια, όπως ένιωθα και
το 2012, όταν η αναδιάρθρωση των Σαμαρά-Βενιζέλου με άφησε μουδιασμένο
και κατηφή.
Οπως έγραψα πιο πάνω, μια αναδιάρθρωση χρέους είναι αναγκαία, αλλά
όχι ικανή συνθήκη. Για να λειτουργήσει θεραπευτικά, πρέπει να ακυρώνει
τη λιτότητα – και όχι να δίνεται ως «ανταμοιβή» ακόμα μεγαλύτερης
λιτότητας.