Kαι δεν πρέπει να θεωρηθή υπερβολή, εάν ισχυρισθή τις, ότι η οικονομική ενίσχυσις του δασκάλου πρέπει να είνε ακόμη γενναιοτέρα. Είνε χρήμα, το οποίον η ορθή παιδεία θα αποδώσει εις την πολιτείαν και την κοινωνίαν πολλαπλάσιον.
Εχουν περάσει 89 χρόνια από τότε που ο Δημήτρης Γληνός
αρθρογραφούσε πύρινα στο περιοδικό «Αναγέννηση» κι ονειρευόταν μια νέα
θέση για τον δάσκαλο στην κοινωνία κι ένα νέο σχολείο που θα
αντικαθιστούσε «το σχολείον φυλακή και το σχολείον υπνωτήριον, το
σχολείον των λόγων, των γραμματικών και των κενών φράσεων, το σχολείον
οδοστρωτήρα και προκρούστη των ψυχών, το σχολείον το αφρονιμάτιστον, το
σχολείον που δίδει χαρτιά και τίποτε άλλο, το σχολείον το
περιφρονούμενον από μαθητές, από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία».
Εναν σχεδόν αιώνα μετά, το ελληνικό σχολείο ετοιμάζεται να υποδεχθεί
ακόμα μια μεταρρύθμιση κι οι εκπαιδευτικοί επιβιώνουν ίσως πιο
εξαθλιωμένοι παρά ποτέ.