Κάθε χρόνο, εδώ και μισό αιώνα, τέτοιες μέρες, η ελληνική Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της εμφανίζει μια έντονη δυσανεξία.
Πώς να αντιμετωπίσει την ανάμνηση αυτής της πρωτοφανούς εξέγερσης τον Νοέμβρη του 1973; Τι να βρει να πει για τις μέρες εκείνες;
Πώς να δικαιολογήσει αυτό το μοναδικό παράδειγμα αυθόρμητης αλλά
συνειδητής εξέγερσης ενός τμήματος της νεολαίας, ενάντια σε ένα πάνοπλο
καταπιεστικό καθεστώς;
Δεν είναι μόνο το βάρος της δικής της απουσίας από τον τόπο της
εξέγερσης. Αυτό η συντηρητική παράταξη θα μπορούσε να το αντιπαρέλθει με
την αναφορά σε μεμονωμένα πρόσωπα που συμμετείχαν στην εξέγερση και στη
συνέχεια σταδιοδρόμησαν στον δικό της χώρο.
Αλλωστε κανένα κόμμα -ούτε τα κόμματα της Αριστεράς- δεν μπορούν να
περηφανευτούν για τη δική τους πολιτική στάση την περίοδο εκείνη, εφόσον
όχι μόνο δεν το προέβλεψαν ως πιθανό, αλλά σε κάποιο βαθμό το θεώρησαν
βλαπτικό στους δικούς τους σχεδιασμούς. Αυτό ήταν φυσικό, εφόσον
επρόκειτο για μια αυθεντικά αυθόρμητη πρωτοβουλία.