Αν υπάρχει ένα γεγονός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που έχει
συζητηθεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αυτό είναι η Συμφωνία της
Βάρκιζας. Αν υπάρχει ένα ιστορικό γεγονός που, εδώ και 70 χρόνια, για
την Αριστερά και το ΚΚΕ για κάθε αριστερό και κομμουνιστή θεωρείται το
αποκορύφωμα του απαράδεκτου και επαίσχυντου συμβιβασμού, της άνευ όρων
παράδοσης στον αντίπαλο, ενίοτε και της προδοσίας, αυτό το γεγονός είναι
η Συμφωνία της Βάρκιζας, βάσει της οποίας τερματίστηκε και τυπικά η
ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη του ‘44 ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τα βρετανικά
στρατεύματα.
Η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (Κρεατινής) ονομάζεται Τσικνοπέμπτη
ή Τσικνοπέφτη, επειδή την ημέρα αυτή όλα τα σπίτια ψήνουν κρέας ή
λειώνουν το λίπος από τα χοιρινά και ο μυρωδάτος καπνός (τσίκνα) είναι
διάχυτος παντού. Από αυτή την τσίκνα, λοιπόν, έχει πάρει και το όνομά
της η Πέμπτη και λέγεται Τσικνοπέμπτη.
Το έθιμο χάνεται στα βάθη
των αιώνων, χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή του. Εικάζεται, όμως, ότι
προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που
επιβίωσαν του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με τον λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο,
το φαγοπότι και το γλέντι της ημέρας είναι «ομοιοπαθητικές προσπάθειες
για την ευφορία της γης».