Το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών για τον αιγιαλό, όπως
κατατέθηκε αρχικά, αποτύπωνε με ενάργεια τις κατευθύνσεις στις οποίες
κινείται η λογική των κυβερνώντων για την «ανάπτυξη». Αν ήθελε κανείς να
τη συνοψίζει, θα μπορούσε να την ονομάσει: «νόμος είναι το δίκιο του
φαστ-τρακ».
Οι νομοθεσίες για τα φαστ-τρακ, οι νέοι νόμοι για το χωροταξικό, το
ρυθμιστικό, την ιδιωτική πολεοδόμηση ακόμη και στα δάση -όπως παλιότερα
οι νομοθεσίες για τις ΠΟΤΑ και τα Ολυμπιακά έργα- αποτελούν ένα σύνολο
«έκτακτης νομοθεσίας». Στηριγμένη στη βασική αρχή ότι το ύψιστο εθνικό
συμφέρον της χώρας σήμερα είναι η οικονομική κρίση (δηλαδή τα χρήματα
που κατευθύνονται στους δανειστές) και υπέρτατη νομοθεσία τα Μνημόνια,
επιχειρεί να θεσμοθετήσει μια σειρά από «εξαιρέσεις» στη συνταγματικά
ορισμένη προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Πρόκειται
για μια παράλληλη (δεν ισχύει για όλους τους πολίτες) νομοθεσία που
δίνει το δικαίωμα στους μικρούς ή μεγάλους «επενδυτές» να έχουν δικούς
τους όρους δόμησης, χρήσης γης, καταστροφής του δάσους, καταπάτησης του
αιγιαλού.