Το υπουργείο Πολιτισμού ανήγγειλε με τυμπανοκρουσίες αμέσως μετά τις εκλογές το δόγμα «ο πολιτισμός είναι οικονομικό εργαλείο» και πάνω σ’ αυτό προσπαθεί έκτοτε να ευθυγραμμίσει και να συρρικνώσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πολιτισμού και των ίδιων των αποφάσεων και δράσεών του. Μόνο που η πραγματικότητα δεν χωράει σε δόγματα, και μάλιστα τόσο κυνικά, μονοδιάστατα και ανιστόρητα, ενώ για να υπηρετηθεί το δόγμα θυσιάζεται συχνά ανενδοίαστα το δημόσιο συμφέρον, η θεσμική νομιμότητα και, φυσικά, τα κοινωνικά αιτήματα.
Φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στα τρία θέματα που απασχόλησαν πρόσφατα την επικαιρότητα, δηλαδή τη διαφημιστική καμπάνια της Coca - Cola, το Ταμείο Αλληλοβοήθειας και τον Οργανισμό Βιβλίου, για να καταλάβει πώς η έλλειψη σχεδίου πολιτισμικής πολιτικής, αφενός, και η δογματική προσκόλληση, αφετέρου, οδηγεί σε αυθαίρετες και κατά το δοκούν αποφάσεις και εξαγγελίες.
