Τα μπαουλοντίβανα

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

Βάλθηκε να μας τρελάνει αγεληδόν το επιτελικό κράτος των αναφανδόν άριστων αχρήστων και μάλιστα την εποχή που τα Δρομοκαΐτεια δέχονται αποκλειστικά Κόβιντ περιστατικά κι οι ψυχιατρικά ασθενείς μένουμε αδέσποτοι στους πέντε δρόμους με αυστηρή απαγόρευση της κυκλοφορίας στους τέσσερις. Πού να το πεις και να μην ξεχαρβαλωθούν ώς κι οι σομιέδες, να σε τρυπάνε σαν ταβανόπροκες και να πρέπει ν’ αποκτήσεις ικανότητες φακίρη για να σταθείς μια στιγμή στο μπαουλοντίβανο του ψυχοθεραπευτή, ο οποίος ξεκορνιζάρει αυθωρεί και σκίζει σε χίλια κομμάτια διπλώματα, μεταπτυχιακά, τίτλους ειδικότητας και πιστοποιητικά προϋπηρεσίας.

Αριστερή ιδεολογία, ψυχική υγεία και ανθρώπινα δικαιώματα

Παραδοσιακά έχουμε συνδέσει το κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου με τις αρχές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και αυτό δεν αφορά μόνο θέματα στενής πολιτικής πρακτικής αλλά και ευρύτερα φιλοσοφικής και πολιτικής συγγένειας. 

Η ιστορία της ψυχικής υγείας και συγκεκριμένα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης είναι στενά συνδεδεμένη με πολιτικές ιδεολογίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ψυχιατρική του 70 ήταν συνδεδεμένη με την έννοια του κοινωνικού ελέγχου και της βίαιας επιβολής της «θεραπείας» από τον ειδήμονα-γιατρό, σε μια περίοδο μάλιστα όπου φαρμακευτικά οι λύσεις ήταν φοβερά (και επικίνδυνα ίσως) περιορισμένες.  

Οι χώροι των ασύλων είχαν ταυτιστεί με χώρους κοινωνικού αποκλεισμού όπου γινόταν σαφής παραβίαση των ελευθεριών αλλά και της μοναδικότητας του ατόμου. 

Ανθρωπιά δεμένη με ιμάντες

Όταν η κρίση δίνει άλλοθι, είναι εύκολο να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Το ζήτημα είναι να πάψουμε να είμαστε απάνθρωποι και να γίνουμε συνάνθρωποι.

Κλειστές πόρτες, χαμένα δικαιώματα, μια κοινωνία που προτιμά να κάνει ότι δεν βλέπει. Το ρεπορτάζ του NEWS 247 για την ψυχική υγεία στην Ελλάδα, δεν είναι ένα ρεπορτάζ για μια ακόμα συνέπεια της οικονομικής κρίσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κρίση δεν επιδείνωσε την κατάσταση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η συμπεριφορά μας απέναντι στους ψυχικά πάσχοντες και στα ΑμΕα εν γένει, είναι σταθερά απαράδεκτη εδώ και χρόνια. Η κρίση πρόσφερε απλώς το άλλοθι. Το άλλοθι να μην ασχοληθούμε, το άλλοθι να κόψουμε δαπάνες.

Τα ψυχιατρεία του Βερολίνου γεμίζουν από τους Ελληνες μετανάστες της κρίσης

Στα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγείας της δημοτικής κλινικής Humboldt στη συνοικία Wittenau του Βερολίνου παρακολουθούνται το τελευταίο χρονικό διάστημα περισσότεροι από 600 Ελληνες ασθενείς.

Τρεις στους τέσσερις είναι άνθρωποι που μετανάστευσαν στη Γερμανία μετά το 2010. Κυνηγημένοι από την άγρια κρίση που μαστίζει την Ελλάδα αναζήτησαν εκεί μια καλύτερη τύχη, όχι όμως πάντοτε επιτυχώς: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μένουν άνεργοι για καιρό ή υφίστανται άγρια εκμετάλλευση δουλεύοντας αδήλωτοι, με εξευτελιστικές αμοιβές, υπό άθλιες συνθήκες που ενίοτε αγγίζουν τα όρια της σύγχρονης δουλείας. Κάποιοι μέσα από αυτές τις διαδρομές καταλήγουν εξαντλημένοι να αναζητούν τον εαυτό τους στα αντικαταθλιπτικά και στην ψυχανάλυση. Με το θέμα ασχολήθηκε πρόσφατα και η Deutsche Welle.

Όταν το κυβερνητικό "καράβι" βουλιάζει την ψυχική μας υγεία: Από το στίγμα της Λέρου στο σήμερα

Η Ελλάδα στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης και της κατάρρευσης του "Ψυχαργώς". Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που έμεινε στα χαρτιά, αφήνοντας μετέωρους ασθενείς, κλειστά δημόσια νοσοκομεία και νοσηλευτικό προσωπικό χωρίς ενημέρωση. Η Επιστημονική Διευθύντρια της Ε.Κ.Ψ.&Ψ.Υ αναλύει το "γκρίζο" μέλλον της ψυχικής μας υγείας.

«Κοινωνική βόμβα» που είναι έτοιμη να εκραγεί. Έτος αφοπλισμού, το 2015. Τότε λήγει η εθνική μας δέσμευση απέναντι στην Ε.Ε. για τη μετάβαση της Ελλάδας στην εποχή της αποασυλοποίησης, στην εποχή του οριστικού λουκέτου του συνόλου των ψυχιατρικών μονάδων, του ακούσιου εγκλεισμού και της αποκλειστικής φροντίδας ασθενών σε δομές εντός του κοινωνικού ιστού. Τριάντα όμως χρόνια μετά την πρώτη συζήτηση για την προσπάθεια ουσιαστικής Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα μας – στα πρότυπα και άλλων κρατών – μελών της ευρωζώνης – και το κυβερνητικό έργο παραμένει ακόμη ασαφές. Το φιλόδοξο πρόγραμμα «Ψυχαργώς» κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, εκατοντάδες τρόφιμοι «φλερτάρουν» με τον κοινωνικό αποκλεισμό και το ιατρικό/νοσηλευτικό προσωπικό παραμένει μετέωρο και χωρίς προοπτική απορρόφησης σε νέες δομές ψυχικής υγείας.