Το μεγάλο σχίσμα νευροβιολογίας-ψυχανάλυσης στην ιστορία της Ψυχιατρικής

Ο κεντρικός πυλώνας της Ιατρικής του 21ου αιώνα συνίσταται στην αναζήτηση της παθογένειας κάθε διαταραχής, δηλαδή της βιολογικής αιτίας της. Ενώ στο επίπεδο των καθαρά σωματικών νόσων αυτό επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό (π.χ. AIDS, στομαχικά έλκη κλπ), δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με τις ψυχικές διαταραχές.

Στο νέο σημαντικό βιβλίο με τίτλο «Mind Fixers» («Οι επισκευαστές του Νου») και υπότιτλο «Η προβληματική αναζήτηση της Ψυχιατρικής για τη βιολογία της ψυχικής νόσου» (εκδόσεις W.W.Norton, 2019), η Αν Χάρινγκτον, καθηγήτρια Ιστορίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και κορυφαία ιστορικός της νευροεπιστήμης παγκοσμίως, επισημαίνει ότι παρότι έχουν ξοδευθεί υπέρογκα ποσά για τη διερεύνηση των αιτιών των ψυχικών διαταραχών, η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει καθόλου τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και στην ψυχοφαρμακολογία οι εξελίξεις δεν είναι τόσο καίριες, ενώ οι προτεινόμενες για τις ψυχικές νόσους θεραπείες διαφέρουν σε αποτελεσματικότητα μεταξύ των ασθενών.

Γιατί Θέλω να Γαμήσω τον Σταύρο Θεοδωράκη*

Η  είδηση της ψυχανάλυσης του Σταύρου Θεοδωράκη, μου θύμισε τον πάλαι ποτέ συναγωνιστή του, Νίκο Δήμου, όταν σε κείμενο του για τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» έγραφε: «Όχι! Εμείς θέλουμε τον δάσκαλο να πηδάει στα τραπέζια και τον πολιτικό ν” αστράφτει στα μπαλκόνια! Θέλουμε φιγούρα, χειρονομία, μπαλαφάρα! Θέλουμε ρητορική, μεγαλοπρέπεια και φανφάρα!». Δεν μπορώ να πω ότι γοητεύτηκα ιδιαίτερα ποτέ από τα γραπτά του Νίκου Δήμου, αλλά θα του αναγνωρίσω την ευστοχία της παραπάνω παρατήρησης, όπως επίσης και ότι –από το branding της ματωμένης Κύπρου και του «Δεν Ξεχνώ», μέχρι την αρθρογραφία του στη Lifo και το Protagon- υπήρξε καταλυτικός για την ιδεολογική διαμόρφωση της νέας μικροαστικής τάξης, χωρίς την οποία το Ποτάμι δεν θα είχε υπάρξει ποτέ.