Ευρώπη χωρίς ψευδαισθήσεις

Η κρίση στην Ευρώπη πρόκειται να εισέλθει στην πιο επικίνδυνη της φάση. Μετά το αποφασιστικό ξυλοφόρτωμα μιας Ελληνικής κυβέρνησης, που επί πέντε μακρούς μήνες δεν δεχόταν ακόμα μια συμφωνία του «επιμηκύνειν και υποκρίνεσθε», οι Ευρωπαίοι ηγέτες τώρα καταπιάνονται πυρετωδώς με τον σχηματισμό καινούριων πολεμικών μετώπων στην Ευρωζώνη. 

Καθώς το προσφυγικό θέμα εκθέτει την ζημιά που προκαλούν, οι αποκλίνουσες οικονομικές προοπτικές και τα καταθλιπτικά επίπεδα της ανεργίας των νέων στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια, οι συνέπειες αυτών των καινούριων εντάσεων είναι ανησυχητικές. 

Τρείς Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν πρόσφατα κάνει δημόσιες τοποθετήσεις που εκφράζουν επαρκώς τις επικείμενες δυσκολίες της Ευρώπης και το υποβόσκων μακροοικονομικό πρόβλημα που τις προκαλεί: ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι, ο Γάλλος υπουργός οικονομικών Εμανουέλ Μακρόν και ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανκ Σόιμπλε.

Ελλάδα χωρίς ψευδαισθήσεις

Ο πιο δαπανηρός μικρός κυβερνητικός ανασχηματισμός στην ιστορία της Ελλάδας. Με αυτά τα λόγια μπορεί να περιγραφεί το αποτέλεσμα των ελληνικών βουλευτικών εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου.

Πράγματι, με λίγες εξαιρέσεις, οι ίδιοι οι υπουργοί έχουν επιστρέψει στα ίδια γραφεία, ως μέρη μιας διακυβέρνησης που υποστηρίζεται από το ίδιο περίεργο ζευγάρι (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ), η οποία έλαβε απλά ένα ελαφρώς μικρότερο ποσοστό από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Αλλά η εμφάνιση του αποτελέσματος ως συνέχεια είναι παραπλανητική. Ενώ το ποσοστό των ψηφοφόρων που στηρίζει την κυβέρνηση είναι σχετικά αμετάβλητο, 1,6 εκατομμύρια από τους 6,1 εκατ Έλληνες που ψήφισαν στο δημοψήφισμα της 5η Ιουλίου για την συνέχεια των δανείων «επέκτασης και υποκρισίας» δεν εμφανίστηκαν στις κάλπες. Η απώλεια τόσων ψηφοφόρων σε λίγο περισσότερο από δύο μήνες αντικατοπτρίζει τη δραματική αλλαγή του εκλογικού σώματος που από ενθουσιώδης τώρα είναι σκυθρωποί.

«Οχι» χωρίς ψευδαισθήσεις

Ο ελληνικός λαός ύστερα από πέντε χρόνια αδιάκοπης επιβολής σκληρής λιτότητας έχει εξαντληθεί σε μεγάλο βαθμό. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν φτωχοποιηθεί, χιλιάδες νέοι και νέες έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα προς αναζήτηση κάποιας «ελπίδας» και μια κρίσιμη μάζα πολιτών βρίσκεται στο «μεταίχμιο», διατηρώντας ακόμα ένα επίπεδο ζωής στα όρια της αξιοπρέπειας. Είναι η πρώτη φορά που ο λαός καλείται να τοποθετηθεί με την ψήφο του μπροστά σε ένα απερίφραστο δίλημμα. Θα επιλέξουν το «ναι» σε μια επώδυνη συμφωνία που προτείνουν οι «θεσμοί»; Ή θα πουν «όχι», θέτοντας το όριο της ανοχής και της αντοχής τους;