Καθώς δείχνει να ξεμπερδεύουμε και με τούτη τη χρονιά, εγώ πάλι, σχεδόν
απ’ το πουθενά, βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν οι χελώνες συστήνουν
συλλογικότητες, αν ζουν σε «αγέλες», αν κάνουν παρέες, αν ερωτεύονται,
λόγου χάρη, ή αν απλά περιφέρουν τη μοναχικότητα τους σε λαχανόκηπους,
αναζητώντας λίγο χόρτο, μέχρις ότου να τουμπάρουν και να βρεθούν με το
βαρύ καβούκι τους στο χώμα, οριστικά ανήμπορες να κινηθούν και να
αντιδράσουν, καταδικασμένες σ’ έναν αργόσυρτο θάνατο.
Ξέρεις, οι χελώνες ανασηκώνουν για λίγο το κεφαλάκι τους κι ύστερα, το
πιο πολύ, ντρέπονται μάλλον και κοιτούν το χώμα, παρ’ εκτός κι αν
ταλαιπωρούνται από κάποιο αυχενικό σύνδρομο ή αν τα πατώματα τους
φαίνονται πιο οικεία για να σέρνονται.
