Διαβάζουμε στα λεξικά:« Χώρα φόρου υποτελής, για ημιανεξάρτητη χώρα
που, που καταβάλλει φόρους στην επικυρίαρχη. Φόρος υποτέλειας, ο φόρος
που καταβάλλει μια ημιανεξάρτητη χώρα στην επικυρίαρχη». Έχοντας κατά
νου την ορολογία, μπορούμε ίσως να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την
ουσία της ελληνικής χρεοκοπίας.
Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης προσπαθούμε να αποτιμήσουμε το κόστος
της ελληνικής χρεοκοπίας σε χρήμα. Η ραγδαία πτώση του ΑΕΠ και η
αντίστοιχη μεγέθυνση του χρέους, μαζί με τους δείκτες της ανεργίας, οι
περικοπές στο εισόδημα και η αύξηση της φορολογίας, αποτυπώνουν
παραστατικά το μέγεθος της ζημιάς. Ωστόσο, η αληθινή αποτίμηση της
καταστροφής δεν μετριέται σε ευρώ. Η πραγματική μονάδα μέτρησης της
χρεοκοπίας έχει να κάνει με το βαθμό εξάρτησης (ή υποτέλειας) του
ελληνικού κράτους από τους δανειστές του. Το προς υλοποίηση --από την
κυβέρνηση της «αριστεράς»-- τρίτο μνημόνιο ολοκληρώνει (και) θεσμικά την
διαδικασία που ξεκίνησε από το 2010 για τον υποβιβασμό της χώρας σε
φόρου υποτελές κράτος.
