Εντοπίστηκε ο εγκεφαλικός μηχανισμός της διαταραχής του γενικευμένου φόβου

H ψυχοσωματική δυσφορία, η υπερένταση, το έντονο άγχος και η χρόνια ανησυχία, που δεν οφείλονται σε σαφή εξωγενή αίτια, περιγράφεται στην ψυχολογία ως «γενικευμένος φόβος», ο οποίος σχετίζεται άμεσα και εκδηλώνεται στη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Τα χαρακτηριστικά και τα συνηθέστερα συμπτώματα των επεισοδίων γενικευμένου φόβου είναι: δυσκολία χαλάρωσης, συγκέντρωσης, δυσφορία, αϋπνία, αλλά και σωματικές οχλήσεις, όπως π.χ. κόμποι στο στομάχι, ναυτίες, πονοκέφαλοι κ.ά.

«Σιγή γυναιξί κόσμον φέρει»

Η εγγονή της στάθηκε μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο και όπως έμπαινε μέσα ο δυνατός ήλιος του Αυγούστου, φέγγισε το εφηβικό της κορμί μέσα από το κοντό κίτρινο φουστάνι. Πόσο φως, πόση νιότη, πόση ομορφιά σε εκείνη τη μια στιγμή που ο μαΐστρος άγγιξε γλυκά το στρίφωμά της και έκανε τις πιέτες να χορεύουν. «Να σε αγαπάς», της ψιθύρισε. «Να μιλάς δυνατά, περήφανα, να σε σέβεσαι». Παραμέρισε από τα μάτια τη λευκή τούφα μαλλί και σκούπισε τον ίδρωτα από το μέτωπο. Πολλά χρόνια έτρεχε, πολλά χρόνια μέχρι να καταφέρει να αγαπηθεί δίχως να δίνει «εξετάσεις καταλληλότητας», να υπάρχει δίχως να απολογείται, να στέκει περήφανη δίχως να πληρώνει προστασία ή υποστήριξη.

Ο φόβος (της Covid-19) φυλάει τα έρμα…

Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη φράση για αρχή, «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε», ωστόσο εδώ η απάντηση είναι προφανής: Τα άτυχα «έρμα» είναι κατά κανόνα ανεμβολίαστα και ως εκ τούτου η ευθύνη των δεινών τους δεν μπορεί εύκολα να μετατεθεί αλλού.

Υπάρχουν, ωστόσο, ευθύνες που έχουν ονοματεπώνυμο και περιγράφονται από τον προφανή φόβο και τις παλινωδίες με τις οποίες η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την τρέχουσα έξαρση της πανδημίας.

Τα παιδιά και τα μαχαίρια

ΒΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. Τη συναντάμε παντού στον κόσμο. Στη Βρετανία, τα κρούσματα νεανικής παραβατικότητας έχουν διπλασιαστεί από το 2014. Στην Ελλάδα, βλέπουμε αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ παιδιών όλο και πιο συχνά με τελευταία την επίθεση-σοκ στην Καισαριανή. «Δεν είναι ούτε οπαδική ούτε πολιτική βία, είναι τυφλή βία χωρίς κανένα λόγο», λέει πατέρας θύματος. Μήτρα του φαινομένου, σύμφωνα με τους ειδικούς, η απουσία ευκαιριών και η συνεχόμενη απειλή οικονομικής κατάρρευσης.

Εκείνη κλαίει ασταμάτητα. Εκείνος είναι θυμωμένος. Εκείνη δεν θέλησε να τους γνωρίσει. Εκείνος τους αναζητά. Εκείνη είναι μετανάστρια. Εκείνος ντόπιος. Με διαφορά λίγων μηνών, στην ίδια γειτονιά, και εκείνη και εκείνος ξαφνικά είδαν τους γιους τους μες στο αίμα.

Η τρομοκρατία της ψυχοπανδημίας

Παρά τα πλανητικά μέτρα απομόνωσης και τους μαζικούς εμβολιασμούς, το πιο πιθανό σενάριο για την πορεία του κορονοϊού είναι ότι θα παραμείνει μαζί μας για πολύ χρόνο και η απειλή της νόσου Covid-19 δεν προβλέπεται να εξαλειφθεί από τη ζωή των ανθρώπων στο άμεσο μέλλον. Αν αυτό ισχύει, τότε πώς κατάφερε να επιβληθεί, και μάλιστα πλανητικά, η απάνθρωπη βιοπολιτική του διαρκούς φόβου και πανικού που υιοθετείται για την αντιμετώπιση της πανδημίας της νόσου Covid-19; Οι γυναίκες, οι νέοι ηλικίας κάτω των 45 ετών, οι άνεργοι αλλά και πολλοί ενήλικες που υποχρεώθηκαν σε διαδικτυακή εργασία είναι οι κοινωνικές ομάδες στις οποίες εντοπίστηκαν τα σοβαρότερα ψυχονοητικά προβλήματα: όσο μεγαλύτερη ήταν η ψυχολογική διαταραχή, τόσο σοβαρότερα ήταν και τα διανοητικά προβλήματα.

Aμετάφραστη ατομική ευθύνη

Ασύμμετρες παραδοξότητες μας προέκυψαν: η Ατομική Ευθύνη χορεύει τανγκό με τη Συλλογική Υγεία. Εξαερώθηκε η θατσερική διαπίστωση «δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους». Ο ατομικός φόβος του θανάτου μεταλλάχθηκε σε συλλογική αγωνία.

Το φάρμακο του κορονοϊού θα βρεθεί! Του φόβου ποτέ!

Φοβάμαι να ακούσω την τρεμάμενη φωνή του κυρίου Τσιόδρα να μετρά αντίστροφα τις μέρες μου… Φοβάμαι πως, όσο και να κρυφτώ, αυτό που με τρομάζει θα με βρει.

«Ήρθε ο φόβος και σάρωσε όλα τα πάθη»… Κομμάτι από ποίημα. Της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, που… πρόλαβε κι έφυγε πάμφωτη πριν την βρει μόνη στο σκοτεινό σπίτι ο «εστεμμένος» ιός του τρόμου και της υποταγής.

Ο Φόβος, ήταν γιος του θεού Άρη και μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που αντικατόπτριζε τον τρόμο, συνόδευαν τον πατέρα τους στους πολέμους. Ο Δείμος και ο Φόβος είναι τώρα δορυφόροι του πλανήτη Άρη. Ο φόβος και ο τρόμος περιστρέφονται μέρες, βδομάδες τώρα, σαν δορυφόροι γύρω από την καθημερινότητά μας!

Φωτιά θα πέσει να μας κάψει

Στα ’80s ο πολιτικός γάμος και η αποποινικοποίηση της μοιχείας έβαζαν βόμβα στα θεμέλια της οικογένειας, θα γινόμασταν Σόδομα και Γόμορρα.

Μετά, η κατάργηση της σχολικής ποδιάς τραυμάτιζε το κύρος του σχολείου: η νεολαία θα βουλιάξει, οι μαθήτριες θα καλλωπίζονται, τα αγόρια θα ξεμυαλίζονται.

Στα ’90s ήρθε το τέλος του κόσμου με το θρήσκευμα στις ταυτότητες: αφελληνισμός, προδοσία, 666, «Ελλάς σημαίνει Ορθοδοξία», ο Χριστόδουλος με το λάβαρο της Αγίας Λαύρας.

Γιατί φοβούνται τον κομμουνισμό;

Μετά τη ναζιστική παρέλαση κι επιδρομή, με μία νεκρή και πολλούς τραυματίες στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια (ΗΠΑ), σάλος προκλήθηκε από τις πανάθλιες, όσο και αναμενόμενες, δηλώσεις του Τράμπ που κάλυψε τον φασισμό, ταυτίζοντάς τον με την «alt-left» –την «εναλλακτική Αριστερά»– σύμφωνα με τον νεολογισμό του εξυπνάκια εγκάτοικου του Λευκού Οίκου, ο οποίος θέλησε να ταυτίσει Αριστερά και κομμουνισμό με την «alt-right» – την αμερικανική φασιστική Δεξιά.

Γιατί τρέμουν όλοι τον Ρουβίκωνα;

Η υστερική αντίδραση κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι σε μια από τις πιο μετριοπαθείς και μη βίαιες δράσεις που έχει πραγματοποιήσει η ομάδα του Ρουβίκωνα αλλά και η απολογητική στάση της κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε από τον υπουργό προστασίας του πολίτη, δεν οφείλεται στην έλλειψη ειδήσεων – που αναγκάζει τους πολιτικούς να κάνουν την τρίχα τριχιά για να κερδίσουν λίγη δημοσιότητα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Δεν οφείλεται ούτε στην αποδεδειγμένη πλέον ανικανότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ασκήσει σοβαρή πολιτική χωρίς να κάνει όλους τους παρευρισκόμενους να γελάνε μέχρι δακρύων.

Γιατί δεν πρέπει να λέμε στο παιδί «να προσέχεις»

Μου αρέσει να μιλάω, εντάξει. Ας ξεκινήσουμε μ’ αυτό. Κι έχω την εντύπωση πως οι γονείς που τους αρέσει να μιλούν έχουν την τάση να βλέπουν τα παιδιά ως αιχμάλωτο ακροατήριο.

Το ίδιο κάνω κι εγώ. Θα βρω τρόπο να συνδέσω έναν καφέ, το Φουτουρισμό, τη Θεωρία του Χρώματος με τα LEGO ή ένα άλλο παιχνίδι -αυτό λέγεται δημιουργικότητα.

Λέμε στα παιδιά μας πολλά πράγματα.

Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμή του πάνω σ' έναν άλλον;

Η υπακοή δεν αρκεί.

«Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμή του πάνω σ' έναν άλλον, Γουίνστον;». Ο Γουίνστον σκέφτηκε: «Κάνοντάς τον να υποφέρει», είπε.

«Ακριβώς. Κάνοντάς τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πώς μπορείς να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του; Δύναμη είναι να επιβάλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι, δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ.

Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές Ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλαιοί μεταρρυθμιστές. Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων.

Φοβούνται για την κρίση και το μέλλον των παιδιών τους οι Έλληνες

Ανησυχία και φόβος διακατέχει τους Έλληνες για 2016 όσον αφορά την οικονομική κρίση, την ίδια στιγμή που κορυφώνεται η ανασφάλεια τους για το μέλλον των παιδιών τους.
Όπως προκύπτει από το «Βαρόμετρο Ανησυχιών και Φόβου 2016» της εταιρείας δημοσκοπήσεων Interview, σε μία κλίμακα από το 1 έως το 10 ο μέσος όρος φόβου και ανησυχίας για το 2016 είναι 7,3.

Στίβεν Χόκινγκ: Θα έπρεπε να φοβόμαστε περισσότερο τον καπιταλισμό από τα ρομπότ

O καθηγητής του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ αναφέρεται στο αιώνιο ερωτηματικό, το βγαλμένο από κινηματογραφική αίθουσα. Απειλείται η ανθρώπινη ζωή από την έγερση των μηχανών; Ο Χόκινγκ πάντως φαίνεται να βλέπει μεγαλύτερη απειλή στον καπιταλισμό.

Κρισναμούρτι: Φόβος

Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το έργο του μεγάλου στοχαστή.

Ο φόβος είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη ζωή. Ο νους που είναι μπλεγμένος μέσα στο φόβο, ζει μέσα σε σύγχυση, σε συγκρούσεις, και άρα είναι βίαιος, σπασμωδικός, διαστρεβλωμένος και επιθετικός. Δεν τολμάει να απομακρυνθεί από τα πρότυπα σκέψης του, και αυτό γεννάει υποκρισία. Μέχρι να ελευθερωθούμε από το φόβο, ακόμα κι αν ανέβουμε στο πιο ψηλό βουνό, ακόμα κι αν δημιουργήσουμε κάθε είδους θεό, θα παραμείνουμε πάντα στο σκοτάδι.

Ζώντας σε μια τέτοια διεφθαρμένη και ηλίθια κοινωνία, όπως αυτή που ζούμε, μ’ αυτή την ανταγωνιστική εκπαίδευση που παίρνουμε, που γεννά το φόβο, όλοι μας φέρουμε το βάρος κάποιου φόβου. Και ο φόβος είναι ένα φοβερό πράγμα που περιτυλίγει, παραμορφώνει και αποβλακώνει την καθημερινή μας ζωή.

Βγήκαμε από το ευρώ και δεν λέτε τίποτα;

Πριν από μερικές εβδομάδες, κατά τη διάρκεια του διεθνούς συνεδρίου Democracy Rising που πραγματοποιήθηκε στην Νομική Σχολή Αθηνών, ο τότε υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδης Μπαλτάς υποστήριξε ότι σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη δεν θα υπάρχει νερό στα νησιά σε διάστημα 48 ωρών.

Το επιχείρημα επανέλαβε λίγο αργότερα και ο καθηγητής Κώστας Δουζίνας, προκαλώντας την έντονη αντίδραση αρκετών παρευρισκομένων που υποστήριζαν ότι «αυτά είναι επιχειρήματα τύπου Mega».

Και ύστερα ήρθε αυτή η είδηση για το νερό στα νησιά: Η Ζάκυνθος, διαβάσαμε στα Νέα, κινδυνεύει να μείνει χωρίς νερό.

Το ελληνικό χρέος φοβίζει την Τράπεζα της Αγγλίας

«Η όλο και βαθύτερη κρίση στην Ελλάδα αποτελεί κίνδυνο για τη σταθερότητα του βρετανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος». Αυτό αναφέρει η Εκθεση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που δημοσιοποίησε χθες η Τράπεζα της Αγγλίας. Την ίδια στιγμή υπογραμμίζει ότι η προοπτική έχει επιδεινωθεί, καθώς «οι κίνδυνοι που σχετίζονται με την Ελλάδα άρχισαν να αποκρυσταλλώνονται τις τελευταίες ημέρες, ενώ και η προοπτική έχει επιδεινωθεί».

Τι άλλο φοβάσαι;

«Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω, μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω»

Active Member

Ο φόβος, αυτό το ανακλαστικό συναίσθημα από τη φαντασίωση μιας επικείμενης απώλειας που στην παρούσα ιστορική περίοδο που διανύει η χώρα ενεργοποιείται από την αδυναμία ελέγχου του απρόοπτου αλλά και της ραγδαίας αλλαγής που συντελείται, μπορεί να χρησιμεύσει είτε ως εργαλείο επιβίωσης των «από κάτω» είτε ως εργαλείο επιβολής των «από πάνω».

“Μισός” λαός

Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι

...ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό και με τη μουσική του στο στόμα, μόλις έμαθα την απόφαση για το δημοψήφισμα. Κι όχι μόνο στο δικό μου μυαλό κι όχι μόνο στο δικό μου στόμα. Χιλιάδες στόματα το τραγούδησαν τη Δευτέρα στο Σύνταγμα, με χέρια υψωμένα και μάτια νοτισμένα. Ξανά.

Είμαι σίγουρη όμως, ότι ο ευπατρίδης, ευγενής και γενναίος Γιάννης Ρίτσος, όταν έγραφε τον συγκλονιστικό αυτό στίχο, εννοούσε μισός λαός. Ο μισός και πολύ λέω, που αντιστάθηκε στην Κατοχή, που αντιστάθηκε στη Δικτατορία, που αντιστάθηκε στην ολέθρια εποχή της “ευημερίας”.

Ας σταθούμε στο ύψος των ιστορικών στιγμών

Αλλάζουμε την Ευρώπη. Από Ευρώπη των δεινοσαύρων και των απολιθωμάτων της πολιτικής, από Ευρώπη των πολιτικών απατεώνων που την λυμαίνονται κυβερνώντας την ως τσιφλίκι τους.

Αλλάζουμε την Ευρώπη. Από Ευρώπη των δεινοσαύρων και των απολιθωμάτων της πολιτικής, από Ευρώπη των πολιτικών απατεώνων που την λυμαίνονται κυβερνώντας την ως τσιφλίκι τους, εξαπατώντας, εξευτελίζοντας, καταληστεύοντας, δολοφονώντας, εξαθλιώνοντας τους πολίτες της, από Ευρώπη των τόσο αδίστακτων όσο και ανόητων πολιτικών πρακτικών εκποίησης και εκπόρνευσης του πλούτου των φυσικών της πόρων και των αθρώπων της, την μετατρέπουμε σε Ευρώπη - ένωση των πολιτών, την οδηγούμε στον δρόμο της εκδημοκράτησης, του σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη και βούληση, της συνειδητοποίησης των αξιών και της ζωής απ' όπου κι αν προέρχεται.