«Ατομική ευθύνη» και για φυσικές καταστροφές

• Μεθοδευμένη χρηματοδότηση ασφαλιστικών εταιρειών με μεγάλη επιβάρυνση των ιδιοκτητών ακινήτων και αυτοκινήτων

Δεν θα αποζημιώνονται όσοι αφήσουν από το επόμενο καλοκαίρι ανασφάλιστα ακίνητα έναντι των ακραίων καιρικών φαινομένων ● Και επέκταση του «Ηρακλή 3» κατά 1 δισ. ευρώ, για να μειώσουν περαιτέρω οι τράπεζες τα «κόκκινα» δάνεια κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, φυσικά, «με έξοδα του πελάτη».

Γραφείο Προϋπολογισμού στους πληγέντες: Έχετε να λαμβάνετε... αλλιώς νέοι φόροι

Οι φυσικές καταστροφές απειλούν την επίτευξη των στόχων για πλεόνασμα και ανάπτυξη, σύμφωνα με την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής για το Β' Τρίμηνο του 2023, στην οποία συμβουλεύει οι πληρωμές και οι αποζημιώσεις προς τους πληγέντες να διανεμηθούν σε βάθος χρόνου. Διαφορετικά, προτείνει την επιβολή νέας φορολόγησης...

Business as usual... και με την ασφάλιση περιουσιών από φυσικές καταστροφές

Με ιδιαίτερη σπουδή κυβέρνηση και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ξεκινούν τον διάλογο για την υποχρεωτική ασφάλιση όλων των περιουσιών από φυσικές καταστροφές.
Η ασφαλιστική αγορά ετοιμάζει τις προτάσεις της προς την κυβέρνηση μετά τις πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης πως σε πρώτη φάση (από το 2024) η υποχρέωση ασφάλισης θα ισχύσει για μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις με ετήσιο κύκλο εργασιών άνω των 2 εκατ. ευρώ.

Το μπουλούκι που υποδύεται την κυβέρνηση

Είχαν ενημερωθεί εγκαίρως από τους μετεωρολόγους για την ένταση των φαινομένων. Τους είχαν προειδοποιήσει από καιρό για τον κίνδυνο πλημμυρών οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί. Μας διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι είναι πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε πρόκληση και να μην ανησυχούμε. Κι όμως πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο.

Δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές. Ποτέ δεν υπήρξαν

Εδώ και μισό αιώνα επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η χρήση του όρου «φυσική καταστροφή» έχει στόχο να αποκρύψει τις ευθύνες του ανθρώπου και το γεγονός ότι κάθε καταστροφή αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός. Κανένας όμως δεν φαίνεται να τους ακούει.

Τί θα συνέβαινε εάν η μεγαλύτερη καταιγίδα όλων των εποχών έπληττε μια ερημική, ακατοίκητη περιοχή του πλανήτη; Απολύτως τίποτα. Εάν όμως η ίδια καταιγίδα χτυπούσε το κέντρο του Μανχάταν αρκετοί θα μιλούσαν για «φυσική καταστροφή», ενώ εάν έπληττε μια φτωχογειτονιά στο Πουέρτο Ρίκο ή στις φαβέλες της Βραζιλίας, το ίδιο ακριβώς φυσικό φαινόμενο θα ονομαζόταν «θεομηνία».

O κόσμος θα τελειώσει με έναν βήχα

Η έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση από το Αστεροσκοπείο Αθηνών για την επικίνδυνη κατάσταση που προκαλούν στην ατμόσφαιρα της Αττικής οι πυρκαγιές, προξενεί και στην Ελλάδα ένα ψυχολογικό φαινόμενο που γνώρισαν πρόσφατα οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης και του Σαν Φρανσίσκο: Η βεβαιότητα των αστών (και με τις δύο σημασίες του όρου) ότι ζουν σε έναν ασφαλή θύλακα που θα τους προστατεύσει από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής πνίγεται σε ένα σύννεφο καπνού.

Δικαιολογίες χωρίς ίχνος αυτοκριτικής

Ο πρωθυπουργός στη δήλωσή του για την κατάσταση που επικρατεί με τις πυρκαγιές επικαλέστηκε όλες τις έκτακτες συνθήκες τις οποίες χρησιμοποίησε σαν άλλοθι, αποφεύγοντας κάθε αναφορά στις δικές του ευθύνες.

Για μια ακόμη φορά απευθύνθηκε στους πολίτες με το γνωστό «πατρικό» ύφος του όπως σε κάθε κρίσιμη καλώντας τους να τηρούν τις οδηγίες, χωρίς να παρουσιάσει έστω ένα στοιχείο για το σχέδιο της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Αποκορύφωμα της δήλωσή του ήταν ότι «Είναι ανάγκη και οι πολίτες να παραμείνουν ψύχραιμοι και ενωμένοι»

Μισό εκατ. νεκροί τα προηγούμενα 20 χρόνια λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων

Σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν σε καταστροφές που συνδέονται με ακραία καιρικά φαινόμενα τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύθηκε σήμερα και η οποία υπογραμμίζει την απειλή της κλιματικής απορρύθμισης για την ανθρωπότητα.

Οι πιο φτωχές χώρες είναι αυτές που πληρώνουν το μεγαλύτερο ανθρώπινο τίμημα των καταιγίδων, των πλημμυρών και των καυσώνων που καταγράφηκαν από το 2000 ως το 2019, σύμφωνα με τη μη κυβερνητική οργάνωση GermanWatch.

«Ρεματτική»: «Τις πταίει» για την τραγωδία στην Εύβοια;

Αυτό που κυρίως έφταιξε ώστε να σημειωθεί μια ακόμη τραγωδία, όπως αυτή στην Εύβοια, είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης και αποφάσεων που θα σώσουν τους ανθρώπους και τη φύση από τις πλημμύρες, τις φωτιές και άλλες καταστροφές (που δύσκολο να τις ονομάσει κανείς «φυσικές»). Αποφάσεις ανεξάρτητες από πολιτικό κόστος, ψηφοθηρία, εξυπηρέτηση οικονομικών/εργολαβικών συμφερόντων, διατήρηση των λόμπι ανάμεσα σε δημόσιο-μελετητές-εργολάβους, τονίζουν σε ανακοίνωσή τους οι Φορείς και Κινήσεις για την Προστασία των Ρεμάτων, «Ρεματτική».

Καταλάβαμε γιατί;

Η εκδίκηση της φύσης είναι προφανής. Δεν σηκώνει από τέτοια. Παραβίασες τα όρια; Θα πληρώσεις. Ενίοτε με τη ζωή σου. Χωρίς ευαισθησίες και δημοκρατικές διαδικασίες. Ο πιο δυνατός επιβιώνει.

Το αφήγημα της καταστροφής

Για όλα θα πρέπει να λεχθεί κάτι. Όλα είναι αντικείμενο σχολιασμού. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά τα «όλα» μπορούν να αποτελέσουν μιντιακή ύλη, να περιτυλίξουν πολιτικές, να φτιάξουν κλίμα ότι «εμείς τα καταφέρνουμε καλύτερα», να γίνουν μέτρο σύγκρισης, να γίνουν πάγκος από τον οποίο κάτι θα πρέπει να «αγοράσουμε».

Το ότι η καταστροφή πουλάει, είναι γνωστό∙ οι κακές ειδήσεις προκαλούν εντονότερα συναισθήματα, άρα, διαβαθμίζονται υψηλότερα σε σχέση με τις καλές. Η κάμερα ζουμάρει στις φλόγες, η μονταζιέρα επαναλαμβάνει τα πιο πιασιάρικα πλάνα σε εικοσιτετράωρη βάση, καταγράφει την αδηφάγο διάθεση του ανέμου να τροφοδοτήσει την ένταση της ‒επίσης‒ αδηφάγου φωτιάς που καίει δέντρα και μυαλά. Με σχόλια πάνω σε κάτι που δεν αποτελεί πλέον είδηση, η καταστροφή τροφοδοτεί το σκοτισμένο πλήθος∙ και, βέβαια, ανατροφοδοτείται από αυτό.

«Είμαστε η φύση που υπερασπίζεται τον εαυτό της»

«Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα για το Περιβάλλον. Εξοχη μέρα για τον εορτασμό του νέου Συντάγματος του Εκουαδόρ, που το 2008, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, αναγνώρισε τα δικαιώματα της φύσης. Ακούγεται περίεργο ότι η φύση έχει δικαιώματα, λες και είναι άνθρωπος. Αντίθετα, ακούγεται απολύτως φυσιολογικό ότι οι μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ έχουν δικαιώματα φυσικών προσώπων. Και τα έχουν κατόπιν απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου, από το 1886. Αν η φύση ήταν τράπεζα, θα την είχαν σώσει».

Αυτό έγραφε ο μακαρίτης Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του «Οι μέρες αφηγούνται» (εκδόσεις Πάπυρος) και το θυμήθηκα με αφορμή τη συζήτηση που άνοιξε, αυτή τη φορά εξαιτίας της καταστροφικής πυρκαγιάς στην Εύβοια.

Ηδονικοί Ελπήνορες

Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο της προσωπικής ρουτίνας με μικρότερα ή μεγαλύτερα άγχη ο καθένας ή, πάλι, -καλοκαίρι που είναι- παγιδευμένοι στον μικρόκοσμο της απόλαυσης ενός άχρονου αιγαιοπελαγίτικου τοπίου με τη γεύση λίγης αιωνιότητας στην άκρη της γλώσσας, δύσκολα καταφέρνουμε να μην παραλύουμε, δύσκολα διατηρούμε την αίσθηση της καθολικής εικόνας του παζλ της πραγματικότητας.

Summertime and the living is easy λέει το τραγούδι κι ακόμη κι αν γνωρίζουμε πόσο σχετική είναι η ελαφρότητα του θέρους και των διακοπών, πόσο λίγοι και βαθιά προνομιούχοι είναι όσοι καταφέρνουν να τη ζουν, εν τούτοις, όλοι μας έχουμε ανάγκη την αναφορά σε αυτή την ελαφρότητα για να μαλακώνουν οι εσωτερικές αγωνίες και να δυναμώνουμε για τις όποιες μάχες έχει μπροστά του ο καθένας.

Ανθρωπομηνίες

Παλαιόθεν οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να ξεφορτωθούν τα αμαρτήματά τους. Νιώθουν την ανάγκη να απαλλαγούν από τις δικές τους ευθύνες. Να βιώσουν την κάθαρση. Για τον λόγο αυτό δημιουργούν κοινωνικές και πολιτισμικές καρικατούρες. Μπορεί να είναι ένας πολιτικός που εξορίζεται. Αλλοτε ένας που παρεκκλίνει από τον «μέσο» άνθρωπο – αυτή η μεσότης που εξωθεί στο περιθώριο όσους διαφέρουν. Οι «πολλοί» εύκολα φτιάχνουν τους τρελούς του χωριού. Για εκτόνωση. Για να ξορκίσουν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους. Είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Πάνω του φορτώνουν τα ανθρώπινα ανομήματα.

Ανοχύρωτη η παρελθούσα υποκρισία

Οι εργαζόμενοι γιατροί και νοσηλευτές στα Κέντρα Υγείας Μουδανιών και Κασσάνδρειας όπως και οι αντίστοιχοι στο Νοσοκομείο Πολυγύρου προσέτρεξαν προχθές το βράδυ αυτοβούλως και εκτός ωραρίου στα πόστα τους, γιατί αντιλήφθηκαν εγκαίρως τη σοβαρότητα της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί από τη θεομηνία.

Ευρωπαϊκή απάντηση στις πυρκαγιές

«Αναβαθμίζεται ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας της ΕΕ με στόχο την έγκαιρη αντίδραση σε φυσικές καταστροφές. Από ευρωπαϊκά κονδύλια θα χρηματοδοτηθεί η αγορά νέων πυροσβεστικών αεροσκαφών» γράφει σε ανταπόκρισή της, από το Στρασβούργο, η Deutsche Welle.

Φύλαγε τα ρούχα σου για... την επόμενη φυσική καταστροφή

Σε μια μικρή αποθήκη, στο Παλαιό Φάληρο, συγκεντρώνονται είδη πρώτης ανάγκης, κυρίως ρούχα και λευκά είδη «με στόχο να διατεθούν άμεσα σε ομάδες που θα τα έχουν ανάγκη σε μια μελλοντική ανθρωπιστική κρίση μικρής ή μεγάλης κλίμακας». Πρόκειται για το πρότζεκτ Αποθήκη, μια πρωτοβουλία της ΑΜΚΕ τετARTημόριο, όπως εξηγεί στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο επικεφαλής της, Στράτος Χαλκιώτης.

Αθεολόγητες μουντζούρες

Όποιος κι αν σωζόταν από του Χάρου τα δόντια, όπως σώθηκε ο Ιταλός που το φορτηγό του σταμάτησε μιαν ανάσα από το χείλος της γκρεμισμένης γέφυρας στη Γένοβα, και ιδιαιτέρως πιστός αν δεν ήταν, τα ίδια θα έλεγε: ότι τον έσωσε ο Θεός. Εντρομος και ευγνώμων συγχρόνως, ο Ιταλός, σαν χριστιανός, δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί την Παναγία, παραμονή της Κοιμήσεως. Αν γιόρταζε ο Αγιος Γεώργιος, αν ήταν Πάσχα ή Χριστούγεννα, θα ονόμαζε άλλον σαν σωτήρα του, όπως κι αν ήταν βουδιστής, μουσουλμάνος, ζωροαστριστής, Εβραίος.

Οκτώ απαραίτητες διευκρινίσεις

Επειδή πολλοί πραγματικά αδαείς μίλησαν και έγραψαν τις τελευταίες ημέρες για τις φυσικές καταστροφές και την αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων τους, θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να διευκρινιστούν κάποια θέματα.

Οι διαχρονικές ευθύνες μιας καταστροφής και η σπέκουλα

Οι μεγάλες καταστροφές έχουν πολιτικό κόστος. Το γνωρίζουμε και το γνωρίζουν όσοι ήταν, είναι και θα είναι στην κυβέρνηση.

Δεν έχει και πολύ σημασία αν όλα έγιναν βάσει σχεδίου, αν καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια αν, αν, αν..... Το αποτέλεσμα μετρά και αυτός που αναλαμβάνει στην πλάτη του την ευθύνη είναι πάντα ο κρατικός μηχανισμός και η κυβέρνηση. Στην προκειμένη περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Δεν το διάλεξε ο πρωθυπουργός. Του έτυχε και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Φυσικά και οι δυνάμεις της Πολιτικής Προστασίας έκαναν ό,τι μπορούσαν, ο κρατικός μηχανισμός το ίδιο αλλά δεν ήταν αρκετό για να αποτραπεί η καταστροφή.