Κάθε τόπος έχει τις ανάγκες του. Τις πραγματικές και τις φαντασιακές ή ψευδαισθησιακές. Τις μόνιμες και τις περιστασιακές. Ο δικός μας τόπος έχει αποκτήσει το συνήθειο να βάζει δίπλα στις πραγματικές του ανάγκες –αν όχι πάνω τους– τις πλασματικές, με κυριότερες δύο: την ανάγκη για θαύματα και την ανάγκη για ήρωες. Από θαύματα, άλλο τίποτε. Τουλάχιστον ένα κάθε μέρα, αν πιστέψουμε τα πρωτοσέλιδα των ροζ, κίτρινων ή κιτρινόμαυρων εφημερίδων που ειδικεύονται σ’ αυτόν τον παραθεολογικό τομέα. Πέφτει ένα ελικόπτερο, σκοτώνονται δύο ή τρεις και σώζεται ένας; «Θαύμα. Τον έσωσε η Παναγία». Πνίγονται ή απανθρακώνονται αρκετοί και σώζεται, πάλι, ένας; «Θαύμα. Τον έσωσε η Παναγία». Το γιατί η Παναγία θαυματουργεί μεροληπτώντας υπέρ του ενός και εγκαταλείποντας στη μοίρα του θανάτου τους άλλους, μένει ανεξήγητο. Ανελέητη η Θεοτόκος;