Στην ταινία «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», που γύρισε το 1969 ο
Απόστολος Τεγόπουλος με πρωταγωνιστή το «λαϊκό παιδί» του κινηματογράφου
Νίκο Ξανθόπουλο, το σενάριο μιλάει για τον αγώνα που κάνει ένας Ελληνας
να βρει τον χαμένο πατέρα του στην Τουρκία.
Οι Ελληνες του ρεπορτάζ που δημοσιεύουμε σήμερα δεν έψαχναν κάποιον
χαμένο συγγενή τους. Αντιθέτως, αναζητούσαν μια δεύτερη ευκαιρία, μια
διέξοδο από την Ελλάδα της κρίσης, ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους
και τις οικογένειές τους.
Ανθρωποι του μεροκάματου που αποφάσισαν να ξενιτευτούν και να
δουλέψουν σε κουζίνες εστιατορίων, είτε για να φτιάχνουν φαγητό είτε για
να δουλέψουν στη λάντζα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πτυχία ή μάστερ
και δεν τους περίμενε κάποια σπουδαία δουλειά, με εντυπωσιακό μισθό και
μπόνους.
Ταξίδεψαν σχεδόν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, εμπιστευόμενοι τα
γραφεία ευρέσεως εργασίας που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια τα
τελευταία χρόνια, την ώρα που η νομιμότητα των περισσότερων εξ αυτών
είναι υπό αμφισβήτηση.
Ωστόσο, δεν ήταν αυτό το χειρότερο που μπορούσε να τους συμβεί, αλλά
το γεγονός ότι διαπίστωσαν από πρώτο χέρι την εργασιακή εκμετάλλευση των
Ελλήνων συμπατριωτών-εργοδοτών τους εις βάρος τους.
