Βλέποντας τους δείκτες της ανεργίας, στους στατιστικούς καταλόγους,
να ανεβοκατεβαίνουν, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, σκέφτομαι πρόσωπα
ανθρώπων που ξέρω και τόσα άλλα που δεν ξέρω. Οι καμπύλες των
στατιστικών διαγραμμάτων και οι αριθμοί δεν είναι άψυχα μεγέθη. Εχουν
πρόσωπο, έχουν όνομα και μια ζωή σε αναμονή.
Ισως θα έπρεπε να υπάρχει ένας δείκτης για το πόσοι από τους ανέργους
είναι διαλυμένοι ψυχολογικά από τη συνεχή αναζήτηση δουλειάς και την
απογοήτευση. Ισως θα έπρεπε να υπάρχει ένας δείκτης, γι’ αυτούς που
είναι βαρύ πάνω τους το ρούχο της ανεργίας. Ενα ρούχο κακοφτιαγμένο που
δεν πάει σε κανέναν άνθρωπο. Το φορούν πάντα. Σε στιγμές μοναξιάς, στις
παρέες, στους δρόμους, στα καφενεία και… στο σπίτι.
