Ο πατέρας μου είναι πρακτικά τυφλός. Δεν ήταν πάντα. Ενα ατύχημα, το
2000, του στέρησε το φως στο ένα του μάτι και η προοδευτική έκπτωση της
όρασής του στο άλλο, λόγω προβλημάτων που προϋπήρχαν, αλλά και ηλικίας
(την επόμενη εβδομάδα γίνεται 87 ετών), οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.
Στην πραγματικότητα ο πατέρας μου δεν αισθάνθηκε ποτέ «τυφλός»,
«ανάπηρος» ή -πολύ περισσότερο- ανήμπορος. Ακόμα και σήμερα, διατηρεί
μια αξιοπρεπή καθημερινότητα και αυτοεξυπηρετείται. Σταμάτησε, φυσικά,
να βγαίνει έξω μόνος του, κυρίως γιατί οι ελληνικές πόλεις συνήθως δεν
διαθέτουν τις σχετικές υποδομές, ενώ οι Ελληνες έχουμε πειστεί ότι η
κοινωνία μας αποτελείται αποκλειστικά από αρτιμελείς, επομένως μπορούμε
να παρκάρουμε κατά βούληση.
