Είναι γεγονός. Δεν υπήρξε ηγέτης, από καταβολής αυτοκρατόρων,
βασιλέων, Λουδοβίκων, Λεοντόκαρδων, Βυζαντινών, Οθωμανών, Φαραώ και
Κινέζων, που να μη χρειάστηκε τους «ανθρώπους» του για να φέρει εις
πέρας τα κουμάντα του. Πήγαινε στη μάχη ο αυτοκράτορας, κάποιος έπρεπε
να τον ενημερώνει για τα καθέκαστα στην πρωτεύουσα. Πώς αλλιώς να γίνει
δηλαδή; Χίλια κομμάτια να γίνει; Κάπως έτσι, οι ιδιότητες του ρουφιάνου
και του μιζαδόρου - μεσολαβητή έλαβαν θεσμικές διαστάσεις. Για να μην
πω, θρησκευτικές.
