Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου

Τα τραγούδια είναι όλων, αλλά όχι όλα τα τραγούδια. Τα χρόνια περνούν, η ιστορία ξεθωριάζει, και ένα τραγούδι-σύμβολο μπορεί να τραγουδιέται και να χορεύεται παντού, ακόμα και σε «πριγκιπικούς γάμους». Τους ευχόμαστε από καρδιάς να ζήσουν και να ευτυχήσουν. Ομως, όσοι θυμούνται, όσοι γνωρίζουν, είναι αδύνατον να μη χαμογελάσουν πικρά. Η «Δραπετσώνα», βλέπετε, δεν είναι μόνο ένα τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι-σύμβολο που ο λαός σέβεται. Θυμάμαι ότι όταν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανέχειας παιζόταν στα μαγαζιά, νέοι και μεγαλύτεροι τραγουδούσαν όρθιοι αυτό το αδικαίωτο «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» σαν σύνθημα απέναντι στην εξουσία, στη μοίρα, στον Θεό. Είναι λογικό, τώρα, βλέποντας να το χορεύουν έτσι, να θλίβονται, να οργίζονται, να πικραίνονται. Ας χόρευαν το «Bamboleiro», θα το χόρευαν σωστά.

«Θ' αργήσω απόψε» - Το τραγούδι από τους Κοινούς Θνητούς για το έγκλημα στα Τέμπη

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε. Γι'αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς...

Με στίχους - γροθιά στο στομάχι το hip hop συγκρότημα δίνει στη δημοσιότητα ένα ανατριχιαστικό τραγούδι για τις χαμένες ψυχές της τραγωδίας στα Τέμπη και στέλνει μήνυμα κατά της συγκάλυψης.
Το τραγούδι με τίτλο «Θ΄αργήσω απόψε» κυκλοφόρησε σήμερα στο Youtube και σίγουρα εκφράζει τις σκέψεις και την αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας για τις δραματικές στιγμές των τελευταίων εβδομάδων.

Ένα τραγούδι για τον κορονοϊό

Πώς αντιλαμβάνονται και πώς βιώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι τη νέα πραγματικότητα που μας «σύστησε» η πανδημία του κορονοϊού; Το Ίδρυμα Ωνάση τους καλεί να γράψουν ένα τραγούδι μαζί με το συγκρότημα των REC, για να αποτυπώσουν τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις ελπίδες τους.

Αφουγκραζόμενο τόσα χρόνια μέσω των εκπαιδευτικών προγραμμάτων τα παιδιά και τους εφήβους, το Ίδρυμα Ωνάση έχει απευθύνει ανοικτό κάλεσμα για όσους και όσες από 12 έως 17 ετών θέλουν να μοιραστούν τους προβληματισμούς τους, τις αλλαγές στην καθημερινότητα και τις συνήθειές τους, αλλά και τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για την επόμενη ημέρα, μετά τον κορονοϊό.

Οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του Θοδωρή Ρωμαίου κάνουν πάταγο!

Οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του Θοδωρή Ρωμαίου, κάνουν κυριολεκτικά πάταγο σε κάθε σκηνική παρουσία του ταλαντούχου λαϊκού ερμηνευτή. «Τα χείλη σου τα κόκκινα» και «Σφάλματα και απιστίες», δίνουν μόνο το έναυσμα για το τρικούβερτο γλέντι και το απόλυτο ξεφάντωμα στους λάτρεις του είδους...

«Όλη η Γη είναι πατρίδα!»

«Όλη η Γη είναι πατρίδα» από την Αθηνά Πολυχρόνη και τους μαθητές του 4ου δημοτικού Κερατέας. Η Μυτιληνιά δασκάλα μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριές της φέτος εστιάζει περισσότερο την προσοχή της στα «άλλα» παιδιά, τα «ίσα» παιδιά!

Γυμνάσιο Πέλλας: Πρόσφυγες – Προσφέρουμε

Το σχολείο μας συμμετείχε στην εκδήλωση για συγκέντρωση αγαθών για τους  πρόσφυγες στην Ειδομένη που διοργάνωσε η ΔΔΕ Πέλλας την Τετάρτη 25-11-2015 στα Γιαννιτσά παρουσιάζοντας το τραγούδι «Απλώστε τα χέρια» που έγραψαν και παρουσίασαν οι μαθητές:

Από τα τραγούδια της λευτεριάς, στα σκυλάδικα της δηθενιάς

Από τις μεγάλες συναυλίες του πολιτικού τραγουδιού με χαρακτήρα διαδήλωσης διαμαρτυρίας, ως την επικράτηση της κουλτούρας του σκυλάδικου με χαρακτήρα επιδεικτικού υπερκαταναλωτισμού και από τη μετάβαση από τη συλλογική αντίληψη της στρατευμένης τέχνης, ως την ατομική συνείδηση της τέχνης της διασκέδασης, το τραγούδι στα χρόνια Μεταπολίτευσης έχει ακολουθήσει την κοινωνική και πολιτική πορεία της χώρας, εκφράζοντας ανά περίοδο τα επιτεύγματα και τις δεινοπάθειες της πορείας αυτής. Το tvxs.gr θυμάται τα γεγονότα που χαρακτήρισαν την μεταπολιτευτική μουσική σκηνή και αναλύει την πορεία από τα τραγούδια της λευτεριάς στα σκυλάδικα της δηθενιάς, ενώ η Δήμητρα Γαλάνη σχολιάζει την εμπορευματοποίηση της τέχνης, τη σκόπιμη αποσιώπηση της που δεν μπόρεσε όμως να υπερνικήσει το λειτουργικό της σκοπό και μας προτρέπει να... μην κοιτάμε πίσω, μόνο μπροστά για να μπορέσουμε να χτίσουμε σε νέα βάση την εποχή της μετα-Μεταπολίτευσης. 

Ένας τραγουδιστής πίθηκος κι ένας κιθαριστής κροκόδειλος

Παλιές σοβιετικές ιστορίες χωρίς καμιά πρόθεση αλληγορίας

Το ανθρωπάκι που σουλατσάριζε νευρικά στο κρύο, έξω από το βαγόνι του διευθυντή του «Μεγάλου Τσίρκου της Μόσχας» είχε μόλις παρκάρει το Τράμπαντ, το οποίο έσερνε μια μπαγκαζιέρα. Συγκέντρωσε τα αποθέματα θάρρους και χτύπησε την πόρτα.

Μέσα στο βαγόνι, ο άνθρωπος με το κουβανέζικο πούρο ήταν ο Βιτάλι Σεμιόνοβιτς Βοροντσώφ, «Καλλιτέχνης του Λαού της Ε.Σ.Σ.Δ.» και βραβευμένος τρεις φορές με «Κόκκινη Σημαία».

Μαθητές έγραψαν χιπ-χοπ τραγούδι και "ραπάρουν" κατά του ρατσισμού

Σε ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης μαζεύτηκαν παιδιά από κάθε γωνιά της γης και τραγούδησαν για την αγάπη και την ειρήνη.

Οι πολύγλωσσοι μαθητές του 7ου Δημοτικού Νεάπολης έκλεψαν τις εντυπώσεις και καταχειροκροτήθηκαν στην αποχαιρετιστήρια σχολική τους εκδήλωση.

Οι στίχοι του τραγουδιού τους που συγκίνησε γονείς και κοινό στο διαδίκτυο:

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΣΙΤΣΑΝΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ

«ΣΕΡΣΕ ΛΑ ΦΑΜ»: ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΤΣΑΝΗ 

Πίτσα Παπαδοπούλου – Μελίνα Ασλανίδου – Φωτεινή Βελεσιώτη 

Συμμετέχει η  Ορχήστρα της Πολιτιστικής Εταιρείας Μουσικής «Βασίλης Τσιτσάνης»

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ 2013 

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013 

Ώρα έναρξης: 21:00

Εκατό χρόνια περίπου από τη γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη (Τρίκαλα - 18 Ιανουαρίου 1915) και σχεδόν 30 από το θάνατό του (Λονδίνο 18 Ιανουαρίου 1984), ξεκινάει ένας κύκλος συναυλιών - αφιερωμάτων στο σπουδαίο Έλληνα δημιουργό και συνθέτη.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες λαϊκούς συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές του 20ου αιώνα. Υπήρξε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

You'll never walk alone, το τραγούδι που σημαίνει... Λίβερπουλ

Το λατρεμένο You'll never walk alone των φίλων της Λίβερπουλ αποτελεί με διαφορά το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι για έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Το Sport24.gr σας παρουσιάζει την τρομερή ιστορία που κουβαλάει στις πλάτες του...

Στα πρόσφατα φιλικά της Λίβερπουλ σε Ινδονησία και Μελβούρνη οι μεγάλοι πρωταγωνιστές δεν ήταν άλλοι από τους πιστούς και αφοσιωμένους φίλους των "reds" που κατέκλυσαν τις εξέδρες και συγκλόνισαν με το τραγούδι τους.

Η μεγάλη στιγμή πάντως και στις δύο περιπτώσεις ήταν λίγο πριν από τη σέντρα, όταν όλοι μαζί τραγούδησαν το You'll never walk alone και προκάλεσαν σεισμικές δονήσεις από τα ντεσιμπέλ που δημιούργησαν.

Αλήθεια όμως, πόσο μακριά πρέπει να γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου για να βρούμε πότε γεννήθηκε το You'll never walk alone και κατάφερε να ενώνει τόσο πολύ εκατομμύρια ανθρώπους στους οποίους ρέει το κόκκινα χρώμα... της Λίβερπουλ στο αίμα τους; Πάμε να πάρουμε τις απαντήσεις: