«Κάμερα σ’ εμένα»...
O τηλεοπτικός χρόνος είναι ακριβός.
Πανάκριβος. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι τα κανάλια, αδιαφορώντας (τι
περίεργο) για τις επιταγές του ΕΣΡ, δεν χαραμίζουν ούτε καν τα
δευτερόλεπτά τους για να παρουσιάσουν την κίνηση όσων κομμάτων ή φορέων
δεν συνάδουν με τις δικές τους πολιτικές προτιμήσεις, δεν αναχαράζουν
τον αμανέ που προτιμά κάθε δίαυλος. Έτσι εξηγείται επίσης το ότι τα
σποτάκια ιδιαίτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος (για την προστασία του
περιβάλλοντος, για τον αγώνα κάποιας ειδικής ομάδας νοσούντων κτλ.), που
δεν αφήνουν κέρδος, προβάλλονται τα χαράματα, σφηνωμένα ανάμεσα σε
τσοντοδιαφημίσεις. Τυπικά, τα κανάλια είναι εντάξει. Επί της ουσίας,
αντιμετωπίζουν και αυτή την υποχρέωσή τους όπως όλες τις υπόλοιπες: διά
της περιφρονήσεως. Την πεποίθησή τους ότι αποτελούν κράτος εν κράτει δεν
θα την αποβάλουν ποτέ, όσοι διαγωνισμοί κι αν γίνουν. Ή μάλλον θα την
αποβάλουν όταν βρεθεί κυβέρνηση που θα αποδεχτεί, έστω με βαριά καρδιά,
πως η δημόσια τηλεόραση είναι όντως δημόσια, και όχι υποχρεωτικά
φιλοκυβερνητική, δηλαδή χειραγωγημένη.
