“432. 433. 434. 435. 436. Ελάτε.” Άντε να τελειώνει πια αυτή
η ατέλειωτη ουρά, γεμάτη από ανθρώπους τσαλακωμένους, όπως όλα αυτά τα
κουπόνια που βάζουν και βγάζουν συνεχώς από τις τσέπες τους. Είναι
περίεργο πάντως όταν αναβοσβήνουν οι ηλεκτρονικοί αριθμοί και κανένας
δεν εμφανίζεται, τη στιγμή που εμφανίζεται το νούμερό του. Όταν
συμβαίνει αυτό, από τη μια χαίρεσαι που βλέπεις ότι η αναμονή σου
συντομεύει, από την άλλη όμως λες τι κρίμα που μερικοί άνθρωποι σ’ αυτήν
τη ζωή απουσίαζαν τη στιγμή που είχε έρθει η σειρά τους. Κάποιοι δεν
μπόρεσαν να περιμένουν και προτίμησαν να φύγουν πρόωρα, μήπως και
προλάβουν να τακτοποιήσουν άλλες, πιο επείγουσες εκκρεμότητες μέσα στη
λιγοστή τους την ημέρα. Άλλοι ξεχάστηκαν από τις πολλές τις έγνοιες τους
και αφαιρέθηκαν για μόλις πέντε αριθμούς και παρακαλάνε τους αμέσως
επόμενους, λέγοντας ότι όλο αυτό το μπέρδεμα έγινε κατά λάθος κατά βάθος
αλλά κανένας δεν ανταποκρίνεται, κανένας δεν έχει ούτε έναν παραμικρό
σπασμό στο πρόσωπό του, την ώρα που κάποιος από όλους αυτούς τους
ξεχασμένους απορεί και ωρύεται, δείχνοντας ακόμα και στον διευθυντή
αυτής της τράπεζας το νούμερό του, απαιτώντας να τον αντιμετωπίζουνε ως
πολίτη και όχι ως νούμερο. Κι αφότου φτάσεις στο ταμείο και επιτέλους
βγεις έξω να πάρεις καθαρό αέρα, ακούς κουβέντες ψιθυριστές ότι δυο
στενά παρακάτω ένα νέο παιδί σκοτώθηκε με τη μηχανή του τρέχοντας να τα
προλάβει όλα και ότι, όπως τον σηκώσανε στο πλάι, έπεσε από τη σχισμένη
του την τσέπη ένα κουπόνι που είχε πάνω ένα νούμερο και που από τα
αίματα δεν διέκρινες αν ακόμα είχε έρθει η σειρά του.
