Μερικές σκέψεις για τα αόρατα παιδιά της τάξης

Ας μην το ξεχνάμε αυτό, εμείς οι εκπαιδευτικοί, όταν κάποια παιδιά μας σπάνε τα νεύρα, όταν κάνουν φασαρία, όταν δεν μας προσέχουν, όταν δεν έχουν πρόοδο, όταν γενικά μας κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Λίγη προσοχή ζητάνε και συνήθως αντί να τους τη δώσουμε, τους τη στερούμε ως τιμωρία. Τουλάχιστον ας τους μάθουμε να ζητάνε την προσοχή με πιο όμορφο τρόπο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι να αγαπάμε κάποια παιδιά που είναι έτσι και αλλιώς αξιαγάπητα αλλά εκείνα που δεν έχουν αυτή τη λάμψη. Τότε είναι πολύ πιθανό αυτά τα παιδιά να μας εκπλήξουν με τη μεταμόρφωσή τους και με την ανταπόδοση της αγάπης που τους δείξαμε.

Όταν ο μπάτσος βγαίνει …μπουρδελότσαρκα

Ο μπάτσος αποτελεί μια ειδική κατηγορία πού κινείται στο οριακό πεδίο ζώον- άνθρωπος με την Δαρβινική προσέγγιση. Πρώτα Απ´ όλα ως μπάτσος ορίζεται από τη στιγμή πού φοράει στολή κι αναλαμβάνει το έργο τής καταστολής. Γι αυτό όταν κάποτε σέ μια συνέντευξη ρώτησα την Γώγου αν συμπαθεί τον μπάτσο μού απάντησε » Ναι όταν δεν φοράει στολή.»

Οταν λοιπόν δεν φοράει στολή είναι ένας από μάς πού κινείται στο επίπεδο τού ανθρωπάκου. Ξεχωρίζει ως μέλος τής κοινωνίας για την διστακτικότητα του και την  ύπουλη στάση του στον κοινωνικό περίγυρο. Μην περιμένεις δηλαδή να κανείς μαζί του καμιά βαθυστόχαστη κουβέντα. Συνήθως κάθεται στη γωνιά ακούει τούς άλλους και σημειώνει στο  τεφτέρι του όχι τόσο για να βελτιωθεί όσο για να συμβάλλει στην πληροφόρηση τής «υπερεσίας».Αν και κατά τεκμήριο ο περίγυρός του απαρτίζεται από τούς όμοιούς του.