Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις να διαπραγματεύεσαι. Να έχεις δηλαδή
τον τρόπο για να παίρνεις αυτό που θέλεις, έστω κι αν θα πρέπει στην
πορεία να κάνεις άλλοτε υποχωρήσεις κι άλλοτε υπερβάσεις από την αρχική
σου θέση. Γι’ αυτό άλλωστε τη βαφτίσανε έτσι, με το όνομα “διαπραγμάτευση”, αλλιώς θα τη λέγανε “επικράτηση” ή “εκβιασμό” ή “επιβολή”.
Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτε από όλα αυτά, είναι το φαινόμενο εκείνο
που το συναντάς σε διάφορες παραλλαγές από την πρώτη στιγμή που έρχεσαι
σε τούτο τον κόσμο ή ακόμα και πριν έρθεις εδώ, όταν, για παράδειγμα, οι
μελλοντικοί σου γονείς συζητάνε μεταξύ τους και τα βάζουν όλα κάτω, τα
θετικά κι αρνητικά, για να διαπραγματευτούν και να διαλέξουν οριστικά
τον τόπο εκείνο, στον οποίο τελικά θα ζήσουν μόνιμα, για να μπορέσουν να
κάνουν όνειρα και να ακολουθήσουν μια ζωή ονειρεμένη για να
διαμορφωθούν οι γόνιμες εκείνες προϋποθέσεις, έτσι ώστε κατόπιν αυτής
της γονιμότητας να γεννηθείς κι εσύ. Και μετά, ακόμα κι εκείνη την ώρα
που θα ετοιμάζεσαι από έμβρυο να γίνεις άνθρωπος, θα διεξάγεται ζωηρή
συζήτηση για το αν είναι προτιμότερο ο τοκετός να συμβεί σε δημόσιο
νοσοκομείο ή σε ιδιωτική κλινική, έχει σημασία να δούμε όλα τα
πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα σε κάθε περίπτωση, να
διαπραγματευτούμε με τον επιβλέποντα γιατρό για το κόστος, τις συνέπειες
ενός ατυχήματος, για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα μιας αποτυχημένης εξόδου
από μια μήτρα που μέχρι χθες σού παρείχε ασφάλεια και σιγουριά, όλοι
αυτοί οι “αστάθμητοι παράγοντες” μπορεί να οδηγήσουν σε ακραία σενάρια
κι εσύ να καταλήξεις για μια ζωή να είσαι το αποπαίδι μιας αποτυχημένης
διαπραγμάτευσης.