Αν αρχίσουμε να μετράμε «ανθέλληνες», «προδότες», «μειοδότες» και «πουλημένους», θα χάσουμε τον λογαριασμό. Για παράδειγμα, πρέπει να συναριθμηθεί στους μειοδότες ο Παύλος Μελάς, που, όπως γνωρίζουμε από τα γραπτά του, δημοσιευμένα από τη σύζυγό του πριν από πολλές δεκαετίες, αποκαλούσε μακεδονική την ακατονόμαστη γλώσσα; Θα καταγγελθεί σαν ανθέλληνας ο σλαβόφωνος οπλαρχηγός Κωνσταντίνος Κώττας, κι όχι επειδή ξεκίνησε την αντιτουρκική δράση του από κοινού με Βουλγάρους, αλλά επειδή πεθαίνοντας στην τουρκική αγχόνη, το 1905, φώναξε «Ντα ζίβι Γκρτσια» («Ζήτω η Ελλάδα»); Είπε δηλαδή τις ύστατες λέξεις του «στην ντοπιολαλιά», όπως γράφουν τα ελληνικά ιστορικά μυθιστορήματα που αναπλάθουν τον βίο του, μια ντοπιολαλιά που τις προάλλες τής δόθηκε το παρωνύμιο «κομιτατζίδικα» από ελληνικές εφημερίδες. Και ο Στράτης Μυριβήλης, με τους «Μακεντών ορτοντόξ» της «Ζωής εν τάφω», πουλημένος κι αυτός;
