Η
ανεξαρτησία μιας συλλογικότητας ανθρώπων, όπως κι ενός ατόμου, δεν είναι
ποτέ απόλυτη. Και αυτό γιατί, μια «υγιής» συλλογικότητα δεν
απομονώνεται, αλλά αλληλοεπιδρά και σχετίζεται με το εγγύς και ευρύτερο
περιβάλλον της, στο πλαίσιο μιας αλληλεξάρτησης. Έτσι, μάλιστα, που θα
μπορούσε να πει κανείς, πως κάθε συλλογικότητα αποκτά προσωπικότητα,
γνωρίζει τον εαυτό της και τα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, μόνο δια
μέσου των Άλλων. Ίσως, δηλαδή, και στο συλλογικό πεδίο, οι Άλλοι να μην
είναι μονάχα η κόλαση μας, όπως γνωματεύει ο Sartre, αλλά κάτι παραπάνω:
το υπαρξιακό πιστοποιητικό της ετερότητας μας.
