Ο ”εγκληματίας” άνθρωπος

Το έγκλημα, η δολοφονία και η αφαίρεση του πολυτιμότερου αγαθού που έχει στην κατοχή του ο άνθρωπος, της ίδιας της ζωή του, αποτελούσε μείζον θέμα συζήτησης από αρχαιοτάτων χρόνων, ενώ εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πανανθρώπινη ατζέντα, την βάση της υπαρξιακής δομής, του κοινωνικού προτσές, καθώς και του ενδόμυχου ενστίκτου του θανάτου.

Ο δολοφόνος ανέκαθεν στιγματιζόταν, περιθωριοποιούνταν, ως μία ανίερη, μιασματική φιγούρα, ανεξάρτητα από την βαθμίδα πολιτισμικής στάθμης της εκάστοτε κοινωνίας. Συχνά η τιμωρία του ήταν εξίσου σκληρή με την αποτρόπαια πράξη του. Η δαιμονοποίηση του εγκληματία πρόσφερε πάτημα σε σκληρά, εκδικητικά καταπιεσμένα ένστικτα να βγουν στην επιφάνεια, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο αίματος-εκδικητικής ποινής που ολοκληρωνόταν με τον θάνατο του ενόχου. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι οι εξέχουσες προσωπικότητες του παρελθόντος δεν προβληματίστηκαν, αναζητώντας τα αίτια που δημιουργούν την εκδήλωση ακραίων παραβατικών συμπεριφορών.

Στις καλένδες η καθιέρωση της απλής αναλογικής;

Σε ένα άρθρο μου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 26.3.15 με τίτλο «Αμεση ψήφιση της απλής αναλογικής» ανέφερα ότι το 1981 και το 1989 χάθηκε η ευκαιρία καθιέρωσης της απλής αναλογικής και τόνιζα ότι δεν θα έπρεπε να χαθεί και μία τρίτη ευκαιρία, την οποία είχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές της 25.1.15.

Δυστυχώς και η ευκαιρία αυτή χάθηκε δεδομένου ότι η κυβέρνηση εκείνη είχε όλη την άνεση να φέρει για ψήφιση το σχετικό νομοσχέδιο στο 7μηνο της παραμονής της στην εξουσία.

Στο διάστημα αυτό δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο για την υπερψήφισή του, και μάλιστα από πάνω από 200 βουλευτές, ώστε να εφαρμοστεί αμέσως, αν και όταν προκηρύσσονταν εκλογές.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι: η απώλεια και της ευκαιρίας αυτής οφείλεται σε ολιγωρία ή ήταν σκόπιμη; Μακάρι να οφείλεται σε ολιγωρία.