«Σιγή γυναιξί κόσμον φέρει»

Η εγγονή της στάθηκε μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο και όπως έμπαινε μέσα ο δυνατός ήλιος του Αυγούστου, φέγγισε το εφηβικό της κορμί μέσα από το κοντό κίτρινο φουστάνι. Πόσο φως, πόση νιότη, πόση ομορφιά σε εκείνη τη μια στιγμή που ο μαΐστρος άγγιξε γλυκά το στρίφωμά της και έκανε τις πιέτες να χορεύουν. «Να σε αγαπάς», της ψιθύρισε. «Να μιλάς δυνατά, περήφανα, να σε σέβεσαι». Παραμέρισε από τα μάτια τη λευκή τούφα μαλλί και σκούπισε τον ίδρωτα από το μέτωπο. Πολλά χρόνια έτρεχε, πολλά χρόνια μέχρι να καταφέρει να αγαπηθεί δίχως να δίνει «εξετάσεις καταλληλότητας», να υπάρχει δίχως να απολογείται, να στέκει περήφανη δίχως να πληρώνει προστασία ή υποστήριξη.

Ο αριθμός του πλήθους

Σε κάποιο σημείο της «Θείας Κωμωδίας», κατά το πέρασμά του από την Κόλαση, ο Δάντης στέκει μπροστά στο πλήθος των νεκρών. Κοιτώντας τους, παρατηρεί με δέος: «Δεν το 'χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς». Η φράση μοιάζει απλή, ο στίχος δεν έχει τίποτα το περιττό που να προκαλεί εντύπωση, έστω αίσθηση. Είναι γιατί αυτό που εξέχει είναι η ίδια η κυριολεξία της διαπίστωσης.

Αν σταθείς λίγο περισσότερο, προσπαθείς μαζί με τον Δάντη και τον συνοδό του τον Βιργίλιο να ανακαλέσεις την εικόνα. Χρειάζεσαι έναν αριθμό. Εστω σχετικό. Τότε καταλαβαίνεις πως πρέπει να υπολογίσεις πόσους έχει ξεκάνει ο θάνατος. Και αν όχι μέχρι σήμερα, τουλάχιστον μέχρι το 1321 που τελείωσε το ποίημα. Ποιος αριθμός θα κάνει συγκεκριμένο αυτό που φυλάχθηκε για το άπειρο. Ποια όραση θα χωρέσει την ταυτόχρονη ανθρώπινη δραστηριότητα σε ένα στιγμιαίο κοίταγμα; Τι σημαίνει αυτό το πλήθος που μας υπερβαίνει;

Η κλεψύδρα της σιωπής άδειασε

Η κλεψύδρα της σιωπής του Κ. Καραμανλή ουσιαστικά έχει αδειάσει προ πολλού. Λίγοι κόκκοι έμειναν ακόμα για να αδειάσει και τυπικά, κάτι που θα συμβεί τις επόμενες λίγες ημέρες. Γιατί θέλει δεν θέλει θα τοποθετηθεί όταν έλθει η συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, έστω κι αν αυτό γίνει χωρίς να βγάλει λέξη από το στόμα του.

Όχι ένα, όχι πέντε αλλά δέκα (10) ολόκληρα χρόνια έχουμε ν’ ακούσουμε τον Καραμανλή να παίρνει θέση για ένα οποιοδήποτε ζήτημα. Παγκόσμιο αρνητικό ρεκόρ. Και να πει κανείς πως δεν υπήρξαν εξόχως σοβαρά ζητήματα στα 10 αυτά χρόνια; Η χώρα βίωσε συνέπειες πολεμικής καταστροφής και το μόνο που μας θυμίζει Καραμανλή είναι οι διαβεβαιώσεις του πριν και μετά το ξέσπασμα της κρίσης (το 2008).

Επιτέλους... Σκάστε!

Το γεγονός πως μετά από μια τραγωδία οι οικογένειες των νεκρών, αντί να πενθήσουν τους ανθρώπους τους αναγκάζονται να βγάζουν διαψεύσεις και να απαγορεύουν σε ΜΜΕ και δημοσιολογούντες να ασχολούνται με τους νεκρούς, αποδεικνύει πόσο νοσηρή είναι η κατάσταση στη χώρα και τον δημόσιο βίο και πόσο εκτεθειμένη είναι η κοινωνία στην ιδιοτέλεια και τα ψέματα του κάθε επιτήδειου.

Σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία: Η σιωπή ΔΕΝ είναι χρυσός

Μόλις το 6% των γυναικών πανευρωπαϊκά που δέχθηκαν σεξουαλική παρενόχληση κατήγγειλε το συμβάν.  Η κατάσταση στην Ελλάδα. Τι συμβαίνει στους χώρους εργασίας.

Ήταν στις αρχές του Οκτώβρη, όταν ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα των New York Times έφερνε στο φως μία από τις πιο σκοτεινές πλευρές του Hollywood: Ο παραγωγός Χάρβεϊ Γουάινστιν είχε προχωρήσει σε τουλάχιστον 8 εξωδικαστικούς συμβιβασμούς προκειμένου να καλύψει τις πολλαπλές σεξουαλικές επιθέσεις που είχε διαπράξει σε βάρος γυναικών της βιομηχανίας του θεάματος.

Το δημοσίευμα αυτό αποτέλεσε θρυαλλίδα για ό,τι θα ακολουθούσε: δεκάδες γυναίκες(μεταξύ των οποίων η Αντζελίνα Τζολί και η Γκουίνεθ Πάλτροου) παραδέχτηκαν δημόσια ότι είχαν πέσει θύματα σεξουαλικής επίθεσης από τον Γουάινστιν, πολλοί άνδρες παραδέχτηκαν ότι γνώριζαν αλλά απέφευγαν-μέχρι τώρα- να τοποθετηθούν δημόσια για αυτό που από ό,τι φαίνεται υπήρξε για πολλά χρόνια ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα κοινά μυστικά του λαμπερού κόσμου του σέλιλοϊντ.

Προδομένος την 5η Ιουλίου

Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές. Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν τα χιόνια που έρχονται κι ύστερα από λίγο λιώνουν και χάνονται και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους παρά μόνο κρύες εντυπώσεις. Γι’ αυτό προτιμώ πλέον τη σιωπή, παρά να εκτίθεμαι απέναντι στους άλλους με λόγια μεγάλα και τρανά, κόβω μαχαίρι την κουβέντα ειδικά όταν αυτή πάει σε υποσχέσεις κι όνειρα και βήματα που τάχα θα σχίσουν τον ορίζοντα και θα αλλάξουν την πορεία όλου του κόσμου. Κι οι γύρω μου το ίδιο κάνουν. Ακόμα και στα πιο πολυσύχναστα μέρη, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια κοιταζόμαστε με τις ώρες μεταξύ μας κι έτσι βουβοί προσπαθούμε να μιλήσουμε με τα μάτια. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το καταφέρνουμε, είναι μια μορφή βαθύτερης επικοινωνίας, συχνά πυκνά δακρύζουμε και κάνουμε ότι τάχα μου δεν κλαίμε, άλλοτε πάλι μένουμε έτσι, αποσβολωμένοι, δίχως να ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα, όπως κάνουν εκείνοι οι νεκροί που δεν βρέθηκε ακόμα ένας ζωντανός που θα έρθει και θα τους τα κλείσει. Κι όσο προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτή τη νεκρική σιγή μας, ακόμα αναρωτιόμαστε για το πόσο αλλάξαμε όλοι μας σε λίγους μόλις μήνες, πριν λίγα μόλις απογεύματα, εδώ, στις ίδιες αυτές πλατείες φωνάζαμε με όση είχαμε φωνή στα σπλάχνα μας μέσα και πιανόμασταν αγκαλιά και χορεύαμε μέχρι τα ξημερώματα και νιώθαμε ότι κάθε λέξη που λέγαμε είχε βαρύτητα, τόσο που πιστέψαμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιες οι λέξεις, οι τελείες και τα κόμματα, κάθε λέξη είμαστε, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας.

Η σιωπή των μυαλών;

Είναι τουλάχιστον δύο χρόνια – και πολύ περισσότερο μετά τις περυσινές εκλογές – που λόγος πολύς γίνεται περί της παράξενης (για κάποιους/ες από εμάς τουλάχιστον...) σιωπής των διανοουμένων για την πολύπλευρη κρίση την οποία διάγει η χώρα μας επί σχεδόν μία τετραετία. Όντως αξιολογότατοι άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού, ακόμα και των επιστημών, πολλοί/ές από αυτούς/ές επιπλέον με περγαμηνές από ποικίλους κοινωνικούς και δημόσιους αγώνες, τηρούν μιαν ανεξήγητη μα και εκκωφαντική σιγή για τα τεκταινόμενα. Αλλά και όταν αρκετοί/ές εντέλει ομιλούν είναι για να συνηγορήσουν απροσδόκητα αλλά και απροκάλυπτα υπέρ των μνημονιακών πολιτικών ή για να συμμετάσχουν σε το λιγότερο αμφιλεγόμενες πρωτοβουλίες όπως η πρόσφατη των «58 προσωπικοτήτων για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς».