Στον αντίποδα των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όταν μια βαθιά ελευθεριακή αντίληψη διαπότιζε τη σκέψη και τη δράση πρωτοπόρων κινημάτων της ευρύτερης Αριστεράς αλλά και της οικολογίας εκείνης της περιόδου, προτάσσοντας ορθά έναν τρόπο ζωής απαλλαγμένο από καταναγκασμούς και απαγορεύσεις, σήμερα παρατηρείται ότι ένα κύμα «ηθικισμού» και νεοπουριτανισμού, που έχει ενδυθεί τον μανδύα του φεμινισμού, καπηλευόμενο όμως τις χειραφετητικές αξίες του τελευταίου, έχει κατακλύσει τον πολιτικό λόγο αρκετών ριζοσπαστικών κοινωνικοπολιτικών ομάδων ακτιβισμού (ευτυχώς όχι όλων) και τον έχει καταστήσει σε επιμέρους θέματα εξόχως συντηρητικό, ειδικά από τη δεκαετία του ’90 και μετά. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί μια πτυχή της συνολικότερης θεώρησης που πηγάζει από την ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας, για την οποία έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά. Στην Ελλάδα, ευτυχώς, οι φωνές αυτές είναι μειοψηφικές, αλλά είναι σκόπιμο να αντικρούονται από ελευθεριακή αριστερή σκοπιά, καθώς δεν έχουν καμία σχέση με απελευθερωτικά αξιακά προτάγματα, εφόσον την ισότητα δεν τη νοούν «εν τη ελευθερία», ως θα όφειλαν, αλλά ως ξεκρέμαστη και μετέωρη έννοια.
