Πολυπολιτισμικότητα: Οι αρνητές

Ο σύγχρονος κόσμος και ιδιαίτερα η Ευρώπη δομήθηκε «διοικητικά» πάνω στην «αρχή της εθνότητας» που κυριάρχησε ως ιδέα κατά τα τέλη του 18ου αιώνα και τον 19ο. Σύμφωνα με αυτή κάθε έθνος θα μπορούσε να υπάρξει ως κράτος. Το κράτος – έθνος περιέλαβε και αφομοίωσε διάφορες εθνότητες σε έναν ευρύτερο πολιτιστικό χώρο. Έτσι, σιγά –σιγά σφυρηλατήθηκε η εθνική ενότητα που χάρισε στα άτομα την ασφάλεια και το αίσθημα του «ανήκειν».

Αυτή η πρόσδεση στις αξίες και τα ιδανικά του κράτους – έθνους ομογενοποίησε κάποιες ιδιαιτερότητες των επί μέρους εθνοτήτων (γλωσσικές, πολιτισμικές….) και γενικά ενδυνάμωσε την αυτοπεποίθηση των λαών. Η καθαρότητα κάθε έθνους αποτέλεσε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το ζητούμενο και τη φαντασίωση ηγετών και λαών.

Προς Καπνίζοντες και μη Καπνίζοντες

«Το να ισχυρίζεσαι ότι οι Κεραίες Υψηλής Ακτινοβολίας της Κινητής Τηλεφωνίας  ευθύνονται για τον καρκίνο όσων μένουν περιμετρικά γύρω τους σε έναν κόσμο γεμάτο καυσαέρια είναι τόσο εξωφρενικό όσο το να ισχυρίζεσαι πως το καυσαέριο από το αμάξι σου ευθύνεται για τον καρκίνο του διπλανού σου. Δεν έχει σημασία τι λένε οι ανεξάρτητες ιατρικές έρευνες, δεν έχει σημασία τι βιώνουν εδώ και δεκαετίες οικογένειες κι άνθρωποι που ζουν τριγύρω. Εδώ οι πολυεθνικές έχουν δίκιο...».

Φεύγεις ή μένεις;

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν πρέπει να είμαστε εκεί που είχαμε επιλέξει να είμαστε; Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να αφήσεις μια κατάσταση;

Συνήθως όταν επιλέγουμε να φύγουμε από μία κατάσταση είναι γιατί είτε μας ενοχλεί κάτι που γίνεται, είτε γιατί εμείς οι ίδιοι νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα άλλο σε αυτή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για το αν πρέπει να φύγουμε ή να περιμένουμε μήπως αλλάξουν τα κακώς κείμενα…Το βόλεμα είναι τεράστια παγίδα μερικές φορές, κυρίως όταν το μέλλον μοιάζει ασαφές και δύσκολο.

Ένα τριαντάφυλλο στο πρεβάζι της

Οι λέξεις λυγίζουν από το φορτίο, γιατί κουβαλούν την αύρα ενός σπάνιου ονείρου. Χθες, στο Αρχαίο Ωδείο Πατρών, στην παράσταση της Λυσιστράτης, τούς είδα, για άλλη μία φορά, και με συγκλόνισαν, για άλλη μία φορά. Εικόνα, που φαντάζει πλέον μακρινή, μπορεί και ανοίκεια σε πολλούς από εμάς. Μία εικόνα που φανερώνει, όχι πόσο πραγματικά αξίζει ο έρωτάς τους, αλλά κυρίως, πόσο κούφιος μπορεί να είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε “Έρωτα”.

1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών select respect για το σεβασμό της διαφορετικότητας

13-19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών select respect για το σεβασμό της διαφορετικότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα πραγματοποιηθεί για πρώτη χρονιά στη Θεσσαλονίκη.

Τι διδάσκονται τα παιδιά, όταν οι γονείς ζητούν συγγνώμη...

Αν και όλοι κάνουμε λάθη και αναγνωρίζουμε πως κανένας μας δεν είναι τέλειος, το να ζητήσουμε συγγνώμη μας φαίνεται κάτι αρκετά δύσκολο. Οι περισσότεροι από εμάς δεχόμαστε με ευχαρίστηση μια ειλικρινή συγνώμη, αλλά μοιάζει διαφορετικό το λαμβάνω από το δίνω.

Κάποιες φορές μπορεί να μη μας αρέσει να παραδεχόμαστε ότι είμαστε λάθος, άλλες φορές να φοβόμαστε πως θα απορριφθεί η συγγνώμη μας, κάποιες άλλες να αισθανόμαστε πως είναι σημάδι αδυναμίας ή πως θα χάσουμε την εξουσία μας και το κύρος μας, ή μπορεί να σκεφτόμαστε πως η συγγνώμη ισοδυναμεί με ταπείνωση. Ακόμα όμως και αν είναι δύσκολο να ζητήσουμε συγγνώμη, φαίνεται πως είναι απαραίτητη στη δημιουργία υγιών σχέσεων γιατί η φύση μας είναι ατελής και λανθάνει συνεχώς – κάτι που ισχύει απόλυτα και στη σχέση μας με τα παιδιά! Η σημασία της συγγνώμης στα παιδιά… Το να παραδεχόμαστε το λάθος μας όταν έχει να κάνει με παιδιά, η αλήθεια είναι πως δεν είμαι μέρος της κουλτούρας μας.

Καλύτεροι απ’ τις κότες

Υποστηρίζεται ότι η παρακμή είναι ένα μίγμα υπεροψίας και φόβου. Πιστεύω να είναι κατανοητό το γιατί∙ η υπεροψία έχει τις ρίζες της σε μια χαμένη μεγαλοπρέπεια. Κι ο φόβος την ανικανότητα διατήρησης ή αναπαραγωγής αυτής της μεγαλοπρέπειας, έστω και με διαφορετική μορφή.

Η παρακμή είναι πάντα το τίμημα που πληρώνουν στο παρελθόν ένας άνθρωπος, μια χώρα ή ο κόσμος ολόκληρος. Ομως, ένα πραγματικά μεγάλο παρελθόν δεν θα πρέπει να παράγει νοσταλγία αλλά σεβασμό και αγάπη: δύο συναισθήματα που εύκολα μπορούν να συμβιώσουν με το παρόν και το μέλλον.

Η Ρωσία καλεί την Ευρώπη να σεβαστεί την επιλογή του ελληνικού λαού

Η Ρωσία καλεί την ΕΕ να σεβαστεί οποιαδήποτε επιλογή της Ελλάδας στο δημοψήφισμα της Κυριακής, δήλωσε ο Βλαντίμιρ Τσιζόφ, μόνιμος αντιπρόσωπος της Ρωσίας στην ΕΕ, στο δορυφορικό τηλεοπτικό δίκτυο «Ρωσία-24».

«Εταίρων» το ανάγνωσμα…

Οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδη κριτική ικανότητα (και αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το μορφωτικό του επίπεδο, αρκεί να μπορεί κάποιος να κατανοεί με επάρκεια το τι γίνεται γύρω του), ανεξάρτητα αν είναι Έλληνας ή όχι, και χωρίς να έχει σημασία η πολιτική και ιδεολογική του συγκρότηση, καταλαβαίνει πως ακριβώς λειτουργούν οι λεγόμενοι και ως «Ευρωπαίοι εταίροι» απέναντι στη χώρα και κυρίως στους ανθρώπους της.. Βάζουμε δε εισαγωγικά, γιατί ενώ και Ευρωπαίοι είναι ως προς την καταγωγή όλοι όσοι απαρτίζουν τις ηγετικές ελίτ της Ε.Ε., και εταίροι (επιβεβαιωμένο και από τις τζίφρες σε μια σειρά επίσημων εγγράφων...), αλλά δυστυχώς τίθεται υπό αίρεση το κατά πόσο λειτουργούν για μια πραγματική Ευρώπη των λαών, των ισότιμων σχέσεων και της ειλικρινούς συνεργασίας.

Κατρούγκαλος: «Όλοι οι απολυμένοι θα επιστρέψουν»

Αποδέκτης θερμής επιδοκιμασίας αλλά και έντονης ανησυχίας για το πώς και πότε θα λάβει χώρα η αποκατάσταση των αδικιών εις βάρος τους έγινε χθες ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γ. Κατρούγκαλος από δεκάδες διαθέσιμους και απολυμένους υπαλλήλους, από όλη μάλιστα την Ελλάδα, που γέμισαν ασφυκτικά το αμφιθεατρο της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης.

ΕΔΔ: ΠΕΡΙ ΜΗ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών εκφράζει την έντονη ανησυχία των διοικητικών δικαστών για τη σταθερή άρνηση της Εκτελεστικής Εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις που παρεκκλίνουν από την πολιτική της. 

Και γιατί πρέπει να «σεβόμαστε» τη θρησκεία;

Θα μπορούσα να προσφύγω στον βολικό διαχωρισμό και να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη: άλλο η θρησκεία, άλλο η Εκκλησία. Δεν τη θέλω όμως αυτή την υπεκφυγή – κι ας την επιλέγουν πολλοί. Και τα δύο αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο – τίποτε από τα οποία δεν εμπίπτει στην κοινότοπη πλην ψευδεπίγραφη κατηγορία του «σεβασμού»…

2014: Τι περιμενουμε στον πολιτισμο

Το νέο έτος θα κάνει την πολιτιστική μας ατζέντα πλούσια και ενδιαφέρουσα. Όρεξη να έχουμε, και φυσικά χρήματα, να τρέχουμε στους κινηματογράφους, στα θέατρα, στα μουσεία, στα βιβλιοπωλεία. Το «Ποντίκι Art»… βιάζεται να σας ενημερώσει για τις νέες παραστάσεις και τις καινούργιες ταινίες, για τις νέες εκδόσεις αγαπημένων συγγραφέων, για τις επόμενες βόλτες στα μουσεία, για τις βραδινές εξόδους στις μουσικές σκηνές.

Ξεχωρίσαμε κάποιες πολιτιστικές «στιγμές» του καινούργιου έτους, που εμείς περιμένουμε πώς και πώς. Πέρα, όμως, από εκδηλώσεις και events, στέλνουμε και ένα ραβασάκι στον υπουργό Πολιτισμού και του υπενθυμίζουμε τι περιμένουμε από αυτόν και το υπουργείο του...

Dignitas hominis

Ο στόχος ήταν η καταρράκωση της προσωπικής και πολιτικής αξιοπρέπειας των δύο βουλευτών. Να φανούν ως «μία από τα ίδια».

Ο όρος dignitas hominis, στην κλασική ρωμαϊκή σκέψη, προσδιόριζε το κοινωνικό status.Περιελάμβανε την απόδοση τιμής και την αναγνώριση σεβασμού. Έτσι, η ανάθεση δημόσιων αξιωμάτων σε κάποιον συνεπέφερε την dignitas, που του αναλογούσε. Εδώ, η αξιοπρέπεια, η dignitas, αφορά κυρίως τους θεσμούς. Η κατοπινή της εξέλιξη προϋποθέτει τον προσδιορισμό του ανθρώπου ως όντος με εγγενή αξία. Οι άνθρωποι λογίζονται πρόσωπα ίσης ηθικής αξίας και σεβασμού. Πλέον, η υποχρέωση σεβασμού της ανθρώπινης αξίας αποτελεί κανόνα της δημόσιας τάξης.