Προσπαθώ απελπισμένα να θυμηθώ την τελευταία φορά που καθόμουν χωρίς
να κάνω απολύτως τίποτε και δεν μπορώ να τη φέρω στο μυαλό μου.
Σίγουρα ήταν πριν κάνω παιδιά, πριν αποκτήσω κινητό, πριν αρχίσω να
δουλεύω, πριν μου πάρουν τον πρώτο μου υπολογιστή. Ήμουν φοιτήτρια ή
ίσως και μαθήτρια ακόμα. Φαντάζομαι θα ήταν κάποιο καλοκαιρινό μεσημέρι
στο σπίτι στο χωριό, από εκείνα που σε ζεσταίνουν ολόκληρο με το που τα
φέρνεις στη μνήμη σου και που ο μόνος ήχος που διακόπτει τη ραστώνη τους
είναι εκείνος από τα τζιτζίκια στα γύρω δέντρα. Ακόμα και όταν κάθομαι
να δω τηλεόραση, τις σπάνιες πια εκείνες φορές που μου περισσεύει
χρόνος, θα απασχολούμαι παράλληλα με το κινητό, το λάπτοπ ή θα κρατάω
σημειώσεις για όλες τις εκκρεμότητες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε
λίγο.
