“Κυριακή στο χωριό”. Πολύ μου αρέσει αυτή η εκπομπή που πάει
σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και μαζεύει τους ντόπιους γύρω από ένα
τραπέζι και δοκιμάζουν τοπικές συνταγές και τραγουδάνε δυνατά τα δικά
τους τα τραγούδια. Είχε περάσει και από εδώ πριν χρόνια αυτή η ίδια
εκπομπή. Ναι, σε τούτο το ξεχασμένο, ακριτικό νησί, που πια δεν έχει
ούτε μια χούφτα ανθρώπους να το περπατάνε. Τότε είχαμε ειδοποιηθεί μήνες
πριν ότι επρόκειτο να μας επισκεφθεί η κρατική τηλεόραση και να κάνει
αφιέρωμα στη μικρή μας γειτονιά και λαχταρούσαμε πως και πως για να
έρθει εκείνη η ημέρα που θα στήνονταν εδώ οι κάμερες και θα τραβούσανε
πλάνα από τη ζωούλα μας την ταπεινή και θα στέλνανε την εικόνα σε όλα τα
μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Είχαμε βρει τα καλύτερα κεντητά
τραπεζομάντιλά μας, τα πιο σπάνια εδέσματα μέσα από χειρόγραφους
τσελεμεντέδες που είχαν αφήσει για μας και τις επόμενες γενιές οι
γιαγιάδες μέσα στα σκονισμένα μπαούλα του χρόνου. Θέλαμε να προσφέρουμε
λιγάκι από το χρώμα και τη γεύση του τόπου μας, όσο μπορούσαν βέβαια να
χωρέσουν όλα αυτά σε έναν φακό τηλεοπτικό. Και η πολυπόθητη στιγμή
έφτασε. Τα συνεργεία φάνηκαν από το λιμανάκι, καθώς κουβαλούσαν στις
πλάτες τους ατέλειωτα μαύρα καλώδια, με νέους αμούστακους που έτρεχαν
ασταμάτητα και που είχαν στην κωλότσεπη πένσες και ταινίες μονωτικές.
Και σύντομα τα τραπεζάκια μας ενώθηκαν κι έγιναν ένα άλλο, μεγάλο
τραπέζι. Και βάλαμε τα καλά μας. Και κάτσαμε όλοι στο κέντρο της
πλατείας. “Φώτα; Μοτέρ; Πάμε!”.
