Η μια τραγωδία, λένε, διαδέχεται την άλλη. Το έγκλημα δεν είναι στιγμιαίο. Το έγκλημα είναι διαρκές και τείνει να γίνει διαχρονικό. Μετράμε πλέον δεκάδες χιλιάδες πνιγμένους. Πεινασμένοι μετανάστες, εξαθλιωμένοι και άστεγοι πρόσφυγες, που θέλουν να διασχίσουν τη Μεσόγειο για να επιβιώσουν. Με κάθε αντίτιμο, ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή. Στην αρχή ήταν οι χιλιάδες νεκροί του Αιγαίου. Ήταν οι Σύριοι, οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί, οι Ασιάτες. Μαζί τους ήταν και συνεχίζουν να είναι οι Λίβυοι, οι Σουδανοί, οι Αιθίοπες, οι Αφρικανοί. Και τότε και τώρα έχουμε τις «τραγωδίες» σε συνέχεια, θαρρείς και τις βλέπουμε σε σειρά στην τηλεόραση. Ως σειρά μάλιστα θα μπορούσε να προκαλέσει και οίκτο, ακόμη και κλάμα. Τα πραγματικά γεγονότα όμως -λένε- επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν με ρεαλισμό και με υπευθυνότητα.
