Η εξομολόγηση του Άγιου Βασίλη

Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να μου στέλνουν γράμματα. Ποτέ δεν είμαι εγώ ο αποστολέας. Αλλά αυτή τη φορά θα γίνει μία εξαίρεση. Μια εξαίρεση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, μα τι λέω, εδώ και αιώνες… Έχω όμως κι εγώ μια καλή δικαιολογία. Σχεδόν πίστεψα πως υπάρχω και παρασύρθηκα, εν ολίγοις κυριεύτηκα από αλαζονεία.
Είναι όμως καιρός να λέγονται αλήθειες.

Είμαστε όλοι πρόσφυγες

Η πορεία της ανθρωπότητας υπήρξε πάντα μια διαρκής μετακίνηση από τις μη ασφαλείς και από τις μη βιώσιμες οικονομικά περιοχές προς εδάφη με μεγαλύτερη ασφάλεια και με περισσότερες οικονομικές δυνατότητες. Ως ανθρωπότητα είμαστε όλοι πρόσφυγες! Στις σημερινές συνθήκες των πολεμικών συγκρούσεων από την μια και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης από την άλλη, σε συνθήκες δηλαδή όπου αφενός ο κόσμος «μικραίνει», αφετέρου οι ανισότητες μεγαλώνουν, αυτό το φαινόμενο θα εντείνεται.

Passport: ένα έργο διαμαρτυρία για τα ανθρώπινα δικαιώματα μας θυμίζει την προσφυγιά

Με το διαβατήριο στο χέρι. Ή έστω ταξιδιωτικά έγγραφα. Ό,τι μπορούσε να σωθεί από το ακούσιο φευγιό. Μακριά από τον όλεθρο. Δεν είναι μια σκηνή από τη σύγχρονη οδύσσεια των προσφύγων στην Πέτρου Ράλλη, το Κέντρο Αλλοδαπών Αττικής. Ούτε από σε ένα στρατόπεδο ανέστιων από αυτά τα κλειστά, κέντρα διαλογής τα λένε τώρα, στα νησιά και την ενδοχώρα. Αυτούς τους καταυλισμούς όπου τα παιδιά δεν μπορούν να ζωγραφίσουν το μέλλον και εκδηλώνουν τάσεις αναχωρητισμού, δεν θέλουν ούτε να μιλάνε...

Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να κλειδώνεις το σπίτι σου για πάντα;

Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να φεύγεις; Πως είναι να πρέπει να φύγεις; Να βάλεις σε μια τσάντα δυο πράγματα μόνο, γιατί άλλα δεν μπορείς; Πως είναι να φοράς ένα σωσίβιο, να στριμώχνεσαι σε μια βάρκα που ξέρεις πως μπορεί να τρυπήσει ή να μπάσει νερό, ν’ αναρωτιέσαι αν θα φτάσεις, να βλέπεις τα κύματα να σε σκεπάζουν, να φτάνεις, να σε μαζεύουν οι λιμενικοί ή οι ψαράδες, εσένα, τα παιδιά σου και την τσάντα σου, να σε τρέχουν σε αστυνομικά τμήματα για να τους πεις ποιος είσαι, να σε πετάνε σε καταυλισμούς ή χοτσποτ, να σου σερβίρουν φαγητό κρύο, πάντα κρύο σε πλαστικό σερβίτσιο, να περιμένεις στη σειρά για τουαλέτα, να ψάχνεις μια σερβιέτα ή μια πάνα για το παιδί σου, φάρμακο ή γιατρό, να σε βρίζουν και να σου φωνάζουν, “λάθρε, λάθρε φύγε”, να νευριάζουν που δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που σου μιλάνε, να είσαι ξένος, συνέχεια ξένος, να περιμένεις για άσυλο, να είσαι άνεργος ενώ είχες τη στρωμένη τη δουλειά σου, να μη σπουδάζεις, να μην ερωτεύεσαι, να μην κάνεις έρωτα, να μην πηγαίνεις να κουρευτείς, να ζητάς ψαλίδι για να κόψεις τα νύχια σου και μια χτένα να ξεμπλέξεις τα μαλλιά σου, να φοβάσαι, να κρυώνεις, να μην σου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να μην μπορείς να δεις άλλη χώρα, άλλη πόλη, να είσαι εγκλωβισμένος εδώ, εδώ για όσο θέλουν εκείνοι, να ξυπνάς τα βράδια με εφιάλτες, ν’ ακούς τις βόμβες, να βλέπεις νεκρούς, η πόλη σου ρημαγμένη, το σχολείο των παιδιών σου γκρεμισμένο, η αυλή σου καμμένη, όλα ξεράθηκαν, όλα, τα λουλούδια σου ξεράθηκαν, ν’ αφήνεις πίσω το σκυλί σου κι η γάτα σου πέθανε πάει καιρός, κείνα τα πουλιά που άκουγες στα δέντρα σου σίγησαν κι αυτά, η μάνα δεν θα σε ξαναδεί, μήτε κι ο πατέρας.

Φαντάζεστε ο “πρόσφυγας Χριστός” να έπεφτε στα χέρια κάποιων “πιστών” του;

Από τη μια ο χριστιανισμός και οι συμβολισμοί μέσα από τους μύθους του, και από την άλλη η πραγματικότητα της… μυθικής μαυρίλας των θεομπαιχτών και των χριστιανοφαρισαίων.  Εξηγούμαστε:

Φασίστα, κι ο Χριστός πρόσφυγας ήταν…

«…ιδού άγγελος Κυρίου εφάνηκε δι’ ονείρου στον Ιωσήφ και του είπε: “σήκω αμέσως χωρίς αναβολήν και πάρε το παιδίον και την μητέρα του και φύγε εις την Αίγυπτον, και μένε εκεί, μέχρις ότου πάλιν εγώ σου είπω· διότι ο Ηρώδης θα αναζητήση το παιδίον, δια να το θανατώση”.

Και ο Ιωσήφ εσηκώθηκε αμέσως, παρέλαβε νύκτα το παιδίον και την μητέρα αυτού και έφυγεν εις την Αίγυπτον.

Από την ποντιακή Ανατολία στη φτωχή και αφιλόξενη Μακεδονία

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ουρανίας Λαμψίδου για την Οδύσσεια του πρόσφυγα πατέρα της, μέσα από τα χαρτιά που βρήκε μετά το θάνατό του.

Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα, που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό, ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι, ώσπου κάποια μέρα επιστρέφουμε, χωρίς αυτούς, με τη μοναξιά του παιδιού που έχει εγκαταλειφθεί, αλλά με μια αφήγηση από την αρχή και μια καινούργια γνωριμία μαζί τους. 

Βίντεο του ΟΗΕ: Σε αυτά τα νερά που τα παιδιά μας κολυμπούν, κάποια άλλα δεν τα καταφέρνουν

Με ένα ιδιαίτερα συγκινητικό και αποκαλυπτικό βίντεο το γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες σημειώνει τη γκρίζα πραγματικότητα στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου.

Η υπόθεση του μικρού Αϊλάν προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή, χιλιάδες σχόλια και κινητοποίησε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις (ακόμη όχι στο βαθμό που θα επέτρεπε την επίλυση του προβλήματος) να ενσκύψουν πάνω από μια παγκόσμια τραγωδία που λαμβάνει χώρα με σκηνικό τη χώρα μας και τα ελληνικά νησιά. Όμως ο μικρός Σύρος που πνίγηκε προσπαθώντας να φύγει από τον πόλεμο στη χώρα του δεν είναι ο μόνος πρόσφυγας που χάνει τη ζωή του στα νερά της Μεσογείου φέτος.