Είναι δεδομένο ότι οι προπονητές αποτελούν τις περισσότερες φορές τα εύκολα και εξιλαστήρια θύματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άμοιροι ευθυνών. Η διαπίστωση που ακούγεται πολλές φορές από πολλά επίσημα και ανεπίσημα χείλη, ότι την επιτυχία την πιστώνονται οι ποδοσφαιριστές της εκάστοτε ομάδας, ενώ την αποτυχία την χρεώνεται ως επί το πλείστον ο προπονητής, ανταποκρίνεται κατά μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι απλά. Και η λογική αυτή υπερισχύει σε όλες τις κατηγορίες σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Όταν μια ομάδα δεν πηγαίνει καλά ή τέλος πάντων όχι όπως αναμένονταν, οι διοικήσεις αναζητούν εξιλαστήριο θύμα προκειμένου να μην τους «αγγίξει» η ευθύνη ή να απαλλαγούν απ΄αυτή έστω και προσωρινά. Και το εύκολο θύμα τις περισσότερες φορές είναι ένας. Ποιος φταίει; Μα ποιος άλλος, ο προπονητής! Στην περίπτωση του Γιάννη Χαρπίδη όμως, δεν φαίνεται να ισχύει και πολύ αυτή η διαπίστωση. Η σχέση του με την «δύσκολη» Πέλλα με την πάροδο του χρόνου, τον χαρακτήρα, το ήθος και την δουλειά του, ξέφυγε από τα στενά όρια μιας απλά επαγγελματικής σχέσης προπονητή-ομάδας…
