Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έκαναν μαθητές ενός Λυκείου της πόλης μας, των Γιαννιτσών. Όχι για καλύτερα σχολειά, βιβλία και δασκάλους. Μήτε για ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο στις ζωές τους. Ούτε για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για έναν πιο όμορφο κόσμο. Όχι δηλαδή για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», μέρες που είναι. Αλλά, για να μην έρθουν πρόσφυγες και μετανάστες στην περιοχή μας.
Δεν έχει σημασία αν ήταν λίγοι ή πολλοί. Κι ένας μόνο να ήταν, πάλι θα υπήρχε πρόβλημα. Δεν έχει σημασία αν ήταν το δικό μου παιδί ή το δικό σου ή του γείτονα. Ήταν τα δικά μας παιδιά, τα αγόρια και τα κορίτσια της δικής μας πόλης.
Τι ήταν αυτό που έκανε τα εφηβικά τους χείλη, χείλη που είναι φτιαγμένα να φιλούν και να λένε λόγια αγάπης, να στάζουν χολή και να κραυγάζουν παθιασμένα «Έξω απ’ τα σχολεία οι λαθρομετανάστες»;
Τι ήταν αυτό που γέμισε με μίσος για τον άλλο, τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τις νεανικές τους ψυχές, ψυχές που είναι προορισμένες ν’ αγαπούν, να ερωτεύονται, να συμπονούν;
Τι φταίει;
