Οι διαπραγματεύσεις είτε είναι διεκδικητικές είτε αποτρεπτικές. Η
συμφωνία-γέφυρα είναι αποτέλεσμα αποτρεπτικής διαπραγμάτευσης. Για να
αποτρέψεις κάτι, θα πρέπει να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω, δείχνοντας
διατεθειμένος να συγκρουστείς. Ας δούμε τα δεδομένα: η κυβέρνηση
διαπραγματεύτηκε επικαλούμενη τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατική
αρχή, δηλώνοντας ότι το πρόγραμμά της έχει τη λαϊκή έγκριση, οπότε
υποκαθιστά το Μνημόνιο. Η συμφωνία είναι προϊόν συμβιβασμού. Είναι αυτό
που καταφέραμε -γεγονός σημαντικό-, όχι αυτό που θέλαμε. Απέτρεψε ό,τι
είχε αποδεχτεί ο ακροδεξιός και υποτελής Σαμαράς. Το προσύμφωνο
περιλαμβάνει τις λεγόμενες «δημιουργικές ασάφειες». Οι τελευταίες
αποτελούν ρωγμές από όπου μπορεί να περάσει η πολιτική. Το προσύμφωνο
«βάζει την πολιτική στην εξίσωση», όπως εύστοχα επισήμανε ο Ευ.
Τσακαλώτος, στην «Αυγή» της προηγούμενης Κυριακής. Οι σκόπιμες ασάφειες
ανακαθορίζουν το νόημα του συμβιβασμού. Αυτός δεν συνίσταται απλώς στην
εύρεση κοινού τόπου, αλλά αποτυπώνεται σε κείμενο, το οποίο, ακριβώς
λόγω της σκόπιμης ασάφειας, επιτρέπει στα συμβαλλόμενα μέρη να κινούνται
προς τον στόχο τους. Ιδού το πολιτικό ζήτημα. Αφορά τον συσχετισμό
δυνάμεων, άρα η συμφωνία τελεί υπό διαμόρφωση. Νά το όφελος από τη
χρονική παράταση. Το μείζον είναι να διευρύνουμε τη ρωγμή που έχει
διανοιγεί.
