Νεαρός, γύρω στα τριάντα πέντε, δηλώνει ότι νιώθει –και είναι– πολιτικά άστεγος. Αντιδεξιός από κούνια, ομολογεί ότι απογοητεύθηκε από την κυβέρνηση της Αριστεράς και ούτε μπορεί να επιστρέψει στο πάλαι αγλαόν σοσιαλιστικό κίνημα διότι, λέει, η αρχηγός του δεν μιλάει αλλά κραυγάζει, ουρλιάζει μάλλον.
Εχει ενδιαφέρον πώς τα βλέπουν τα πολιτικά πράγματα οι νέοι. Εδώ που τα λέμε πραγματικό ενδιαφέρον έχει ότι ακόμη ασχολούνται με τα πολιτικά αυτά –πώς να τα αποκαλέσεις– πράγματα. Είναι αλήθεια ότι η χώρα, καθυστερημένη αστικά, έτρεφε ελπίδες από την Αριστερά. Δεν είχε καταλάβει (η χώρα) ότι η υπόθεση Αριστερά στον δυτικό κόσμο έχει τελειώσει εδώ και μερικές δεκαετίες.
