Οι κυβερνήσεις (συνεργασίας) πέφτουνε, μα η αγάπη... μένει

Ο Ξενοφών Ζολώτας με τον Τζαννή Τζαννετάκη (δεξιά) σε Υπουργικό Συμβούλιο τον Νοέμβριο του 1989

Η παράδοση θέλει την Ευρώπη πλειοψηφικά με τις κυβερνήσεις συνεργασίας και την Ελλάδα στις λιγοστές εξαιρέσεις ● Ενόσω οι ηγεμονικές Γαλλία και Γερμανία ζουν την πολιτική κρίση τους και ψάχνουν η καθεμιά για λογαριασμό της τον επόμενο, μικρό ή μεγάλο, συνασπισμό κομμάτων που θα κυβερνήσει, στη μονολιθικά μονοκομματική Ελλάδα κάτι αλλάζει! Ισως φταίει που κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν αισθάνονται καλά - και αυτό βγαίνει προς τα έξω!
Η κυβέρνηση δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία - κι έχει πολύ καλούς λόγους για αυτό. Εξ ου και -παρά την εικόνα σταθερότητας και μακροημέρευσης που ασμένως επιχειρεί να κατασκευάσει- η εκλογολογία φουντώνει ενώ η θητεία της λήγει τυπικά το 2027.

Ρουσό, αντιπροσώπευση και άμεση δημοκρατία

Η σημερινή μεγάλη κρίση που διέρχεται το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, η αποτυχία του να αντιμετωπίσει τα βασικά κοινωνικά προβλήματα και την οικολογική καταστροφή, η απαξίωσή του από μεγάλα κοινωνικά στρώματα που οδηγούνται στην απογοήτευση, στην αποχή, στην ιδιώτευση και στην Ακροδεξιά, καθώς επίσης η αποτυχία και η εξαΰλωση της Αριστεράς αναδεικνύουν την ανάγκη για ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Το ζητούμενο είναι η κατάλληλη πορεία προς αυτό.

Η αποστασία έννοια και λέξη

Με την επανεμφάνιση, 59 χρόνια μετά, της λέξης «αποστασία/αποστάτες», με αφορμή την «αλλαγή του χάρτη της Βουλής» εξ αποχωρήσεων, έκανα μια αναζήτηση της λέξης/έννοιας. Τη βρήκα πολύ παλαιότερη από όσο φανταζόμουν και περίπου με ίδια, διαχρονική, σημασία, ελαύνουσα κυρίως από το ρήμα αποστατέω-ώ.

Μάγοι, θεραπευτές και γυρολόγοι

Τα ερωτηματικά στον δημόσιο διάλογο μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών είναι πολλά. Και δεν αφορούν μόνον την Ελλάδα ή τα κόμματα στο πολιτικό σύστημα. Εχουν επηρεάσει πολλές χώρες της Ε.Ε. και, μάλιστα, χώρες με βαρύτητα για τις εξελίξεις στην Ευρώπη, όπως είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία κ.λπ. Η ιστορία βέβαια, δεν τελειώνει εδώ. Τα αποτελέσματα των προσεχών προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ θα δώσουν μια νότα, που εν πολλοίς θα επηρεάσει τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Και στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής, η Ενωση θα κληθεί να απαντήσει σε προκλήσεις της διεθνούς σκηνής, ως προς την επιρροή της και την προώθηση των συμφερόντων της, ως προς τη δυνατότητά της να ενώσει και να εμπνεύσει τους λαούς της. Οι απαντήσεις της Ενωσης σε μείζονες κρίσεις, όπως οι πόλεμοι στην Ουκρανία, στη Γάζα ή και τη Μέση Ανατολή (λ.χ. όπως έγινε με τη Συρία), δεν έχουν συνοχή. Το ίδιο και οι σχέσεις της Ε.Ε. με μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ή και η Ρωσία. Οι σχέσεις αυτές είναι γεμάτες εντάσεις, καχυποψία και αβεβαιότητες.

Η συμβολή της χώρας στο διεθνές υβρεολόγιο

Χαρακτηριστικά βλάσφημοι τυγχάνουμε παλαιόθεν οι Νεοέλληνες. Χωρίς δεύτερη σκέψη κατεβάζουμε καντήλια και εικονοστάσια με ολόκληρο το σεπτό τους περιεχόμενο. Περνάμε μέχρι γενεές δεκατέσσερις τα οικογενειακά δέντρα, επιδεικνύοντας ξεχωριστή προτίμηση σε τόπους καταγωγής, επαγγέλματα και σε άπασες τις εκφάνσεις του κοινωνικού, οικονομικού, πολιτισμικού και κυρίως του ερωτικού βίου. Συναγωνιζόμαστε επαξίως Ιταλούς, Γάλλους, Σλάβους, Σάξονες και Ανατολίτες. Κι όλα αυτά διαστρέφοντας με σεξιστικό μένος το θείο δώρο της γενετήσιας συνεύρεσης σε προσβλητικό μέσον απώτατης εκδίκησης. Διαθέτουμε, μολαταύτα, ένα ιδιαίτερο μπινελίκι, μοναδικό ίσως στο διεθνές υβρεολόγιο.

Ρήξεις και συνέχειες

Στην εποχή μας είναι εύκολο να είσαι “κάτι”, αν αυτό το “κάτι” σου δίνει σίγουρο προβάδισμα να γίνεις “κάποιος”. Σε μια τέτοια λογική, παρακολουθούμε μια διασπασμένη αντιπολίτευση να σηκώνει ανάστημα, κάθε φορά που έχει άμεσα ή έμμεσα οφέλη από αυτό. Διότι, αν είσαι σοβαρός πολιτικός, δεν πηγαίνεις έξω από ένα αστυνομικό τμήμα για να πεις “ως εδώ”, ούτε σκαρφαλώνεις στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής, ούτε και κατεβαίνεις στα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, στην οποία ποτέ δεν πίστεψες. Και δεν το κάνεις όχι γιατί δεν είναι “πρέπον”, αλλά γιατί κάπου εκεί κοντά θα είναι σίγουρα κάποια τηλεοπτική κάμερα, ή θα πλησιάζουν ευρωεκλογές, καλή ώρα, οπότε και ο πλέον καλοπροαίρετος θα σκεφτεί -και σωστά- ότι το κάνεις επί σκοπού. Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να απασχολήσουν την αντιπολίτευση, κυρίως την αριστερή, με την οποία σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό ταυτίζομαι. Και στις δύο πάντως περιπτώσεις, όλοι σας, αριστεροί και δεξιοί, όταν έρχεστε στην εξουσία έχετε έναν κοινό τρόπο, ως δια μαγείας, να τα ξεχνάτε όλα.

Στην λεωφόρο της Εύας

Αγαπητή Εύα,
σου γράφω αυτό το γράμμα στην επέτειο του ενός έτους από τον μήνα της σύλληψής σου για διαφθορά και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Όλοι θυμόμαστε εκείνες τις μαύρες μέρες του Δεκέμβρη του 2022, όταν η εικόνα σου έπαιζε σε όλα τα κανάλια και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλης της Ευρώπης. Φυσικά, ήταν και πριν από εσένα γνωστό ότι η διαφθορά δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο, ούτε αποκλειστικά ελληνικό ή ευρωπαϊκό. Και αν και πάντα υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι 600.000 ευρώ βρέθηκαν στο σπίτι σου κατά τύχη, πιο συγκεκριμένα δε κάτω από την κούνια του παιδιού σου. Εκτός βέβαια και αν αυτό είναι το μωρό της Rosemary και όχι το δικό σου. Ψάξου καλού κακού. Όπως και να 'χει, εκείνες τις ημέρες θύμωσα. Άλλοι κοντά μου έκλαψαν, τσίριξαν. Όλη η Ελλάδα σε έβριζε. Κοιμόταν-ξυπνούσε, εσένα αναθεμάτιζε. Μετά όμως είπα μισό. Τί κάνω εγώ εδώ πέρα; Για ποιόν λόγο τα βάζω μαζί σου; Τί έχω να χάσω τέλος πάντων; Όλα χαμένα είναι, ούτως ή άλλως. Και τότε σκέφτηκα πόσο πολύ μεγάλο λάθος έκανα. Σκέφτηκα πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου, όταν προσπαθούσα να τον πείσω περί του αντιθέτου.

Βίοι αλλεπάλληλοι

Ο κόσμος απογοητευμένος. Το νιώθεις παντού. Οι πάντες θυμωμένοι, πληγωμένοι, αποσυρμένοι. Όσο κι αν δεν επιτρέπουν αυτές οι γενικεύσεις την καθολική αλήθεια να συνυπάρξει μαζί τους, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των καθημερινών ανθρώπων, των ανθρώπων που πασχίζουν για το βασικό/κατώτατο ημερομίσθιο, είναι επιεικώς τραγική.

Το φάντασμα με το όνομα «Cancel culture» στοιχειώνει την οικουμένη

Εχουν συμπληρωθεί τριάντα τόσα χρόνια (1989) από τότε που η Ευρώπη και η ανθρωπότητα ως ιστορική συνθήκη έχει μπει σ’ έναν νέο δρόμο εξέλιξης. Τα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικά πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά.
Δεν χρειάζεται για πολλοστή φορά να αναφέρουμε τη ριζική αλλαγή στις σχέσεις της πολιτικής και του οικονομικού συστήματος. Σ’ αυτό το σημείο όλοι έχουμε παραδεχτεί ότι η οικονομία έχει καταστεί η «πρώτη αρχή» συγκρότησης και λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Η πρωταπριλιά δε βρίσκει ψέμα να παίξει…Της τα πήραν όλα

Ξεμείναμε με λίγες και οδυνηρές αλήθειες, τη φτώχεια, το ξύλο και τον εμπαιγμό και ωστόσο η Πρωταπριλιά είναι η μόνη μέρα που παριστάνουμε τους ψιλιασμένους στα ψέματα.

Εκλογές: Πώς η τοξική ατμόσφαιρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παίρνει «μπάλα» τον Μητσοτάκη

Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής ή… η πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου στο «ζενίθ».
Και αν κάποιος βιαστεί να πει ότι «δεν πρέπει αυτές οι δυο λέξεις» να συνδέονται, η πραγματικότητα και η συγκυρία, τον διαψεύδει.
Τις τελευταίες μέρες είναι σε εξέλιξη ένας «χαρτοπόλεμος» μεγαλοπαραγόντων – ισχυρών ανδρών του ποδοσφαίρου.

Κοινωνικές κρίσεις και καπιταλισμός

Ολοι μας έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι ο καπιταλισμός είναι, κατά την ιστορική φάση της νεωτερικότητας, ένα καθολικό και ενιαίο σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας του σύγχρονου οικονομικού συστήματος. Πρόκειται για εξ ολοκλήρου εσφαλμένη εντύπωση (δόξα κατά τη φιλοσοφική ορολογία) και για «ψευδή συνείδηση» με άλλους όρους. Ο καπιταλισμός έχει πολλά πρόσωπα και πολλές όψεις και θα πρέπει να τονιστεί ότι ποτέ μα ποτέ εδώ και αιώνες το πολυπρόσωπο του καπιταλισμού δεν έχει κωδικοποιηθεί!

Μαθήματα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης από την αρχαία Ελλάδα

Όλοι το περιμένουν: έρχεται ένας δύσκολος χειμώνας. Ολοι το ξέρουν: στους μήνες που έρχονται, οι πολλοί θα μετράνε τα λιγοστά ευρώ τους και κάποιοι τον πακτωλό κερδών που αποφέρει η κρίση. Την αλήθεια αυτή, όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να την ωραιοποιήσει κατασκευάζοντας προσδοκίες και καλλιεργώντας ελπίδες, κανείς δεν μπορεί να την κρύψει. Οι λογαριασμοί που συσσωρεύονται, άλλοτε απλήρωτοι και άλλοτε εξοφλημένοι με άγχος, αγωνία και ενίοτε με ντροπή, είναι ο υπέρτατος κριτής της πραγματικότητας.

Ο μονεταρισμός και η εναλλακτική της πολιτικής

Η αντιμετώπιση του πληθωρισμού πέρα από τον «μονόδρομο» της αύξησης των επιτοκίων ⫸ Την ώρα που οι κεντρικές τράπεζες επιμένουν στον περιορισμό της προσφοράς χρήματος προκαλώντας επιβράδυνση στις οικονομίες και οδύνη στις κοινωνίες, οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να παρέμβουν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα με ρύθμιση τιμών και αύξηση δημοσίων δαπανών με χρήματα από την υψηλότερη φορολογία των επιχειρηματικών κερδών και του μεγάλου πλούτου.

Οι πάτοι στα βαρέλια

Δεν είναι πια τόσο διασκεδαστική όσο φαίνεται η αδιαφορία των ανθρώπων για την πολιτική. «Η πολιτική είναι μόνο γι’ αυτούς που έχουν έτοιμη τη θεσούλα τους. Για κάτι άλλους που έχουν συμφέροντα και άντε και για μερικούς που δεν έχουν με τι να ασχοληθούν». Δυστυχώς, αυτοί οι αδιάφοροι είναι και οι πιο επικίνδυνοι στο τέλος της ημέρας. Πιστεύουν πως αυτό είναι η αλήθεια και αν προσπαθήσεις να τους πείσεις για το αντίθετο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Τα κεφάλια κάτω και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

Κουράζουν το μυαλό τους στο επικοινωνιακό, φθείροντας το λειτουργικό...

«Σε μια κοινωνία που είναι δομημένη λάθος, ο οίκτος δεν έχει κανένα αποτέλεσμα»

(Φρήντριχ Ντύρενματ)

Aς προσπαθήσουμε για λίγο να σταθούμε στο πρόσφατο φαινόμενο των σημαντικών προβλημάτων που έφερε η κακοκαιρία με το όνομα Ελπίδα δίχως πολιτικούς επηρεασμούς και φίλτρα. Η εικόνα της Αττικής Οδού -φερ΄ειπείν- συνιστά το απόλυτο φιάσκο: ταυτόχρονο και «συντονισμένο» κρεσέντο απρονοησίας, αδιαφορίας, ανοησίας, έλλειψης συντονισμού, φτηνών δικαιολογιών, πολλαπλών αδρανειών, αναποτελεσματικότητας και επικινδυνότητας.

“…μια γενιά από επιστημονικά ανδρείκελα που θα εκμισθώνουν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους στους ισχυρούς…”

Το 2016 ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε μια εξαιρετική παράσταση το έργο του Μπρεχτ «Η ζωή του Γαλιλαίου».

Τέσσερις αιώνες μετά την αποκήρυξη από τον Γαλιλαίο των ιδεών του και την απάρνηση από μέρους του της επιστημονικής αλήθειας και μετά από δυο χρόνια πανδημίας όπου βοούν η αξιοποίηση, η εκμετάλλευση, η πολιτική εργαλειοποίηση της πανδημίας και η προώθηση αντιδραστικών πολιτικών επιλογών – επίθεση σε κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες, επίθεση σε εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, υπονόμευση του δημόσιου συστήματος υγείας, αδιαφορία για την υγεία του λαού από ΜΜΜ και χώρους δουλειάς μέχρι σχολεία και εκκλησίες – επιλογών που ζητούν “νομιμοποίηση” μέσω της υπαγόρευσης επιστημονικών άλλοθι ή έχουν εξασφαλίσει την σιγή επιστημόνων απέναντι στην αντιλαικότητα και τον ανορθολογισμό τους, στο ερώτημα «τι κάνουν οι επιστήμονες;», αντί άλλου σχολίου, αντιγράφουμε (από την μετάφραση του Οδυσσέα Νικάκη):

Τέλος η πολιτική για τον Κουρτς μετά το σκάνδαλο για διαφθορά

Την αποχώρησή του από την πολιτική ζωή της Αυστρίας ανακοίνωσε το πρωί ο συντηρητικός και μισαλλόδοξος, Σεμπάστιαν Κουρτς, που ερευνάται από τη Δικαιοσύνη για διαφθορά.

Ο 35χρονος είχε παραιτηθεί τον Οκτώβριο από τη θέση του καγκελάριου της χώρας λόγω της γνωστής εδώ και μήνες φερόμενης εμπλοκή του στα σκάνδαλα με στημένες δημοσκοπήσεις, «πληρωμένα» άρθρα και εγκωμιαστική κάλυψη υπέρ του στα μέσα ενημέρωσης του ομίλου Österreich. Στα μέσα του Νοεμβρίου, το αυστριακό κοινοβούλιο ήρε την βουλευτική του ασυλία, ενώ ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες.

Η επιστήμη της μπουρδολογίας

Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει τώρα, περισσότερο από ποτέ, την απόσταση που κρατάει από την κοινωνία. Έχοντας χτίσει ένα σύστημα προπαγάνδας για μικροπολιτικούς σκοπούς, τα μέλη της ζουν πια μέσα σε αυτό έχοντας ξεχάσει, ηθελημένα ή εσκεμμένα, ποια είναι η πραγματικότητα. Θαυμάζουν τόσο τον εαυτό τους όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη που τους είναι αδιανόητο οι εντολές και οι επιθυμίες τους, οι ισχυρισμοί και οι τοποθετήσεις τους να μην βρίσκουν αποδοχή από όλους. Έχουν περάσει στο επόμενο στάδιο, έτοιμοι να προτρέψουν τους πεινασμένους να χορτάσουν την πείνα τους με παντεσπάνι. Σαλτιμπάγκοι που δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδάρων άχυρα, παρελαύνουν καθημερινά μπροστά από τις οθόνες ξεστομίζοντας ασυναρτησίες, παραβιάζοντας την λογική, φουσκώνουν σαν παγώνια από μία υπερηφάνεια που μόνο εκείνοι αντιλαμβάνονται. Θεωρώντας ότι απευθύνονται σε όντα μειωμένης αντίληψης έχουν επιστρατεύσει κάθε φτηνή σοφιστεία για να στηρίζουν το δογματισμό τους. Και αυτός ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός μπαίνει πάνω από όλα, ακόμα και τώρα που τα απογεύματά μας, μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα μετρώντας χαμένες ζωές σαν να πρόκειται απλά για αριθμούς σε βιβλία ισολογισμών.

«Γιατί αφήνετε ανθρώπους όπως οι Τραμπ και Τζόνσον να μας κυβερνάνε;» – Ο Γιούργκεν Κλοπ βάζει γκολ!

Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι ένας τεράστιος προπονητής ποδοσφαίρου. Αλλά όχι μόνο. Εχει δείξει ότι δεν μασάει τα λόγια του και ότι δεν κρύβεται πίσω από την υποκριτική ανοησία του “no politica” ώστε να μιλάει μόνο για την Λίβερπουλ ή το ποδόσφαιρο, αλλά παίρνει θέση και για ό,τι συμβαίνει και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Και φυσικά για την πολιτική.