Διαβάζουν οι δεξιές Σαπφώ;

Είναι αλήθεια πως, ενίοτε, οι των ανώτερων τάξεων γυναίκες πρωτοπορούν.

Η Σαπφώ η ποιήτρια, «…Λεσβία εξ Ερεσού, λυρική, γεγονυία κατά την μβ’ Ολυμπιάδα, ότε και Αλκαίος ην και Στησίχορος και Πιττακός..», είναι γνωστό τοις πάσι πως ανήκε στην τάξη των από πάνω. Εκεί, στα ψηλά της κοινωνικής πυραμίδας, και γράμματα έμαθε και ανάμεσα στις γυναίκες της εποχής της διέπρεψε και έμεινε στην ιστορία της ανθρωπότητας να συμβολίζει τη δύναμη της γυναικείας διάνοιας: εκείνη που αναπτύσσεται όταν υπάρχει αυτοδιάθεση στο σώμα και στο πνεύμα, πέρα από κάθε λογής κοινωνικό κομφορμισμό.

Το «όχι» «ναι»

ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ των χαχόλων πολιτικών ταγών. Η διαδρομή προς την κάλπη ξυπνάει τα πιο ταπεινά ορμέμφυτα μέσα τους και, καθώς δεν έχουν συναίσθηση της γελοιότητάς τους, τα εξωτερικεύουν στα μπαλκόνια κι όποιον πάρει ο χάρος. Παίρνει και σηκώνει συνήθως τη συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων, που φασκελώνεται μετά τις εκλογές, αλλά στερνή μου γνώση...

Μια ματιά στην άλλη πλευρά

Μερικά πρωινά προορίζονται να είναι σημαντικά. Όχι γιατί η μέρα που γεννιέται επιφυλάσσει κάτι μεγάλο: μια θετική αλλαγή στη δουλειά, στον τραπεζικό σου λογαριασμό, μια νέα φιλία που θα σε γεμίσει χαρά ή κάποιο καλό νέο για ανθρώπους δικούς σου, αγαπημένους. Ωστόσο είναι σημαντικά.

Εκείνο το πρωί λοιπόν, έτσι έμελλε να εξελιχθεί: σπουδαίο.

Όταν ξύπνησε, βρήκε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα μήνυμα φίλης. Ενα ποίημα-μήνυμα, για την ακρίβεια, που συνόψιζε μήνες, χρόνια εμπειρίας και ατέρμονες συζητήσεις για όλα όσα μας λείπουν, για όλα όσα δεν αλλάζουν ή δεν έρχονται, όσο και αν προσπαθούμε, όσο και αν το θέλουμε.

Ήταν οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη*, ποιητή που τόσο αγαπούσαν και οι δυο.

«Δεν θα μάθεις ποτέ»

(με αφορμή μια τυχαία συνάντηση) 

Είχα να τον δω πολλά χρόνια. Αξύριστος, με λεκιασμένο πουκάμισο, καθόταν μόνος του στο διπλανό τραπέζι σκυμμένος πάνω σε έναν ακατάστατο σωρό από χαρτιά που είχε απλώσει μπροστά του. Σημείωνε κάτι, έσβηνε, καθόταν σκεφτικός. Ήταν από τους πρώτους μαθητές μου. Τέλη του ’90, νεοδιόριστος και αγχωμένος εγώ, σε επαρχιακή πόλη του Βορρά, που την ήξερα μέχρι τότε μόνο για το εμπόριο γούνας και τη λίμνη της. Δύσκολη χρονιά. Το κρύο τσουχτερό. Το Γυμνάσιο ευτυχώς καλά οργανωμένο, η Διευθύντρια αυστηρή αλλά δίκαιη, οι μαθητές, όπως αποδείχτηκαν, φιλικοί και συνεργάσιμοι.

Προς τα πού πάει η ποίηση;

Να άλλη μια ερώτηση στην οποία δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε. Είναι ορισμένοι που πιστεύουν ότι η ποίηση, αφού ολοκλήρωσε τον ιστορικό της κύκλο, σήμερα κατευθύνεται «προς την πρόζα», προς περισσότερο ανοιχτές φόρμες, προς έναν τύπο περισσότερης συνομιλίας, που γεννήθηκε από την επιθυμία να καθορίσει έναν τύπο επικοινωνίας του ποιητή με το κοινό του, όμοιο μ’ εκείνο που ήταν στην αρχή, όταν η ποίηση ήταν μια αφήγηση από τα ίδια τα χείλη του ποιητή, σύμφωνα με ρυθμούς και παρηχήσεις που έβαζαν μαζί ήχο και μνήμη, αρμονία και νόημα.

Οι πόνοι μιας Παναγιάς κόκκινης, Λαοδηγήτριας

Ανοιξη, Ανάσταση της φύσης και των ελπίδων. Προηγήθηκε βέβαια το «Ω, γλυκύ μου έαρ»! Ο θρήνος της Μεγάλης Βδομάδας, που κάπου δεν σταματά, που κάπου συνεχίζεται και μετά την Ανάσταση. «Πρωταγωνίστρια» η Μάνα από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας: «Τρωαδίτισσες», «Του Νεκρού αδελφού», «Επιτάφιος», «Ματωμένος γάμος»... μάνες - η μάνα του Τούση, του Πέτρουλα, του Λαμπράκη, της Βασιλακοπούλου, οι βαρυπενθούσες της Κύπρου, οι μάνες της Μέσης Ανατολής... Πολλά τα αριστουργήματα της παγκόσμιας Λυρικής Τέχνης και δίπλα σ' αυτά η «Μάνα του Χριστού» και «Οι πόνοι της Παναγιάς» του Βάρναλη. Μιας ποίησης που όπως έλεγε ο κριτικός της λογοτεχνίας Παναγής Λεκατσάς «ανήκει στη σειρά των όρθιων δέντρων. Των δέντρων που οι ρίζες τους βυθίζονται στην εθνική παράδοση (...). Η ποίησή του είναι γνωστή κι αγαπημένη σε πλατύτατα στρώματα του λαού (...). Η διάκριση λαϊκότητας και ποιότητας φυσικά περιττεύει: Η αληθινή ποίηση απευθύνεται και στους λίγους και στους πολλούς, προσφέροντας πάντα, και στους λίγους και στους πολλούς, περισσότερα απ' όσα μπορούνε να πάρουν. Η ποίηση του Βάρναλη, ένας από τους χρυσούς ακόμη κρίκους που συνδέουν τις ψυχές και των Λίγων και των Πολλών, με τον κόσμο των Οραμάτων και των Μορφών, ανακρατεί τη λειτουργία, το αξίωμα και την πραγματική υπερηφάνεια της ποιητικής και στις μέρες μας τέχνης (... )».

Ένα Φεγγάρι άνθισε στα Γιαννιτσά… Παρουσιάστηκε το βιβλίο της Ελένης Χαρμάνα «Το Φεγγάρι του Κήπου»

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Χαρμάνα «Το Φεγγάρι του Κήπου» την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου στα Γιαννιτσά. Το παρών έδωσαν εκλεκτοί καλεσμένοι, όλοι επίσημοι στα μάτια της οικοδέσποινας ΠΟΙΗΣΗΣ. Η εκδήλωση ήταν διανθισμένη με στίχους, μουσικές και εικονοποιήσεις ζωής εμπνευσμένες από το πεδίο του έρωτα και της υπαρξιακής αναζήτησης με πρωταγωνίστρια την Ελένη Χαρμάνα. 

Παρουσίαση ποιητικής συλλογής «Το Φεγγάρι του κήπου» της Ελένης Χαρμάνα

Ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας σε συνεργασία με τη ΔΗΚΕΠΑΠ διοργανώνουν εκδήλωση την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013 στις 7.00 μ.μ. για την παρουσίαση του 2ου βιβλίου της Ελένης Χαρμάνα «Το Φεγγάρι του Κήπου» στην αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου και Εκδηλώσεων του Δημοτικού Μεγάρου Γιαννιτσών. 

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Κάκια Παυλίδου, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Μπέσπαρης Πέτρος, Φιλόλογος, Λογοτέχνης και ο Σαμαρτζίδης Γεώργιος, Οικονομολόγος, Συγγραφέας – Ποιητής... Απαγγελία: Αργυράκη Βούλα. Μουσική: Κώστας Σαμαρτζίδης. Τραγούδι: Κώστας Σαμαρτζίδης, Αργυράκη Βούλα Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Εξουσία…

     Η Σοφία Στρέζου γεννήθηκε στη Χαλκηδώνα Θεσσαλονίκης. Εκεί έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημοσιογραφία. Από το 1986 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.Γράφει ποίηση, Δοκίμιο και Αισθητική Ανάλυση άλλων ποιητών. Παλαιότερα συμμετείχε σε ποιητικές βραδυές ως απαγγέλτρια. Το 1987 δημοσιεύει την ποιητική συλλογή *ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ*  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ. Ακολουθούν αρκετά αργότερα το *ΨΥΧΗΣ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ" το 2010 και οι *ΑΙΣΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ* ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΣ. Από τότε γράφει κατά διαστήματα. Καινούργια της ανέκδοτα ποιήματα θα βρείτε στην ιστοσελίδα της, καθώς  δοκίμια και αισθητικές αναλύσεις. (sofiastrezou.blogspot.com)

     Θα είναι η μοναδική αναδημοσίευση ποιήματος της Σοφίας, αφού άλλωστε υπάρχει το προσωπικό της blog για να βρει και να διαβάσει κανείς τα ποιήματά της. Δεν είμαι «φανατικός» αναγνώστης ποίησης και δεν θα υποκριθώ ότι είμαι, αλλά ειλικρινά διαβάζοντας ένα ποιήμα της, μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω και το επόμενο... Αυτή λοιπόν η μία και μοναδική αναδημοσίευση ποιήματός της, είναι για να την «γνωρίσετε» όσοι το επιθυμείτε γιατί αξίζει πραγματικά, αλλά και γιατί ξεχώρισα ένα ποίημα της που το θεώρησα διαχρονικό αλλά και επίκαιρο και κυρίως μας αφορά όλους, γιατί το «βιώνουμε» τώρα πιο έντονα από ποτέ... Καλές εμπνεύσεις και υγεία να έχεις Σοφία!