Η κρίση σε νέες περιπέτειες

Βιώνουμε καταστάσεις που, αν δεν ήταν τόσο σοβαρές, θα προκαλούσαν γέλιο.

• Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή της οποίας ο αντιπρόεδρος δηλώνει, χωρίς να κοκκινίζει, ότι η επιστημονική διόρθωση υπολογιστικών λαθών ολκής, που αφορούν άμεσα την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, δεν βοηθά επειδή, λέει, κλονίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου στο αλάθητο της Επιτροπής του.
• Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή - και 17 κυβερνήσεις - που, συνεχώς, από την αρχή της Κρίσης, κάνουν τη μία ανυπόστατη πρόβλεψη μετά την άλλη και κατόπιν καταφέρνουν, συστηματικά, επί τρία συναπτά έτη, να υποκρίνονται ότι... ξαφνιάζονται με τις προβλεπτικές τους αποτυχίες, προτού τις υποβαθμίσουν ως μη σημαντικές.
• Μια ευρωπαϊκή ηγεσία που, μετά το 2009, μόνη της, δημιούργησε - χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - την καταστροφική δεύτερη ύφεση στον πυρήνα της Ευρωζώνης και τώρα δηλώνει αδιαφορία για το ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος του μισανθρωπικού δημιουργήματός της.

Είναι περίεργο ότι, όταν η ευρωπαϊκή ηγεσία πέφτει τόσο χαμηλά, αναδεικνύονται στις εκλογές κόμματα όπως του κ. Γκρίλλο και επιστρέφει από τον τάφο ο κ. Μπερλουσκόνι;
Ας σταθούμε, όμως, στη μέγιστη ύβρη της ευρωπαϊκής ηγεσίας απέναντι στην πραγματικότητα: Πρόκειται για την ιδέα ότι η Ευρωζώνη θα ξεπεράσει την Κρίση - μέσα από πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής - οι οποίες επιβάλλουν τη μεγαλύτερη λιτότητα στα κράτη που διέπονται από τον γοργότερο βαθμό συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος και χαρακτηρίζονται από τράπεζες που, ουσιαστικά, έπαψαν - προ καιρού - να λειτουργούν ως πιστωτικά ιδρύματα.